Bruno Marcos.-
Das estarrecedoras imaxes do tsunami xaponés do venres hai unha para min especialmente xeadora. Máis aló dos coches e as casas flotando, arremuiñándose por calquera lugar, ou os barcos penetrando terra dentro, petando uns cos outros e coas casas. Máis aló desa mirada aérea na que a superficie terrestre aparece como un prego acartonado sobre o que se vertera un vaso de auga, hai unha filmación na que o mar vaise retirando cara á súa inmensidade dun xeito maxestuoso e solitario. E logo desde ese fondo elévase para voltar. sente na súa contemplación unha natureza allea ao humano, cega ante o ollo cimematográfico que o captura desde os helicópteros.
É unha secuencia pavorosa mais impresionante, se cadra mesmo fermosa, demoledora para as aspiracións do humano. Pensa un en todos os tsumnamis que ocorrerían, e naqueles que ninguén viu, nun mundo despoboado de nós de tempo xeolóxico, e en cousas que ocorrerían, incluídas as humanas, como naquelas guerras mundiais que tiveron lugar fai trescientosmil anos e das que non hai historia.
É unha secuencia pavorosa mais impresionante, se cadra mesmo fermosa, demoledora para as aspiracións do humano. Pensa un en todos os tsumnamis que ocorrerían, e naqueles que ninguén viu, nun mundo despoboado de nós de tempo xeolóxico, e en cousas que ocorrerían, incluídas as humanas, como naquelas guerras mundiais que tiveron lugar fai trescientosmil anos e das que non hai historia.
0 comentários :
Danos a túa opinión