A enerxía nuclear, barata e limpa, parece, con todo, unha grave ameaza para o ser humano. Pero isto non é unha novidade, calquera físico ben formado debería temelo. A situación enerxética mundial é tan grave que quizá non haxa moita alternativa: ou si ou si. Así será, pero tampouco aquí tivo sorte Zapatero, un antinuclear obrigado a nuclearizarse e a vender centrais agora que imos entrar nun novo ciclo opinativo sobre o tema, pois así somos: ridiculizamos aos antinucleares ata que o horror xaponés, que veremos como acaba, métenos o medo no corpo. Somos frívolos, e sómolo en todo. Por certo, cales son as intencións nucleares do PP?, poderiamos coñecelas? Veña, teñan valor e saian ao ruedo, vostedes, que levan anos crucificando aos seus adversarios coas cousas máis infames e peregrinas, 11-M e Faisán incluídos, dúas vergoñas para a historia futura deste país, unha historia que será implacable con vostedes. Mando a miña solidariedade aos xaponeses e deixo alí un pedazo do meu corazón, aínda non do todo perdido, a pesar do duro camiño xa feito, con frecuencia entre xentes impresentables.
Pero todo isto tróuxome á mente os meus terremotos particulares. Son varios, pero uno lémbroo pola súa particular insistencia, duración ou intensidade. Era de noite, estaba só en Santiago co meu pai, que durmía un piso máis arriba de onde eu estaba, e dispúñame a saír e tomar unha copa cos vellos amigos. Quizais era verán, ou un pouco antes. De súpeto todo se puxo a tremer, e impuña sentir aquela casa pétrea perder pé. E non acababa. Corrín ao piso de arriba polas antigas escaleiras de caracol para tentar espertar e sacar ao meu pai de casa, pero xa entrando na súa habitación parouse o mundo. El xa estaba esperto, e tamén o sentiu. Vénme á memoria cada vez que vexo as imaxes do país do sol nacente: eu son de Galicia, xusto onde o sol se afunde no mar entre lume e auga. Todos os días.
0 comentários :
Danos a túa opinión