Meus senhores, como todos sabem, há diversas modalidades de Estado. Os estados sociais, os corporativos e o estado a que chegámos. Ora, nesta noite solene, vamos acabar com o estado a que chegámos! O xoven capitán Fernando José Salgueiro Maia arengaba deste xeito chosco aos 240 soldados da Escola Prática de Cavalaría, en Santarem na madrugada do 25 de abril de 1974, antes de emprender unha incerta marcha cara a Lisbos á fronte dunha columna de blindados prácticamente inservibles.
Salgueiro Maia, case ao seu pesar, foi o protagonista mediático da Revolução dos Cravos. El ocupou o Terreiro do Paço, sé dos ministerios, e sitiou o cuartel da GNR no Largo do Carmo, o último refuxio do dictador, Marcello Caetano, cuxa rendición puxo fin ao rexime que dominou Portugal durante corenta e un anos. Quedou no imaxinario popular como o heroe, de altofalante na man, daquel día inzado de comportamentos heroicos.
O cancro levou ao Salgueiro Maia aos seus 47 anos, sendo maior do exército portugués, despois de ter rexeitado ser membro do Conselho da Revolução, agregado militar na embaixada que escollera, governador civil de Santarém ou pertencer à casa Militar da Presidência da República. Ao seu enterro en Castelo de Vide asistiron os catro primeiros presidentes do Portugal post-revolucionario: Spínola, Costa Gomes, Ramalho Eanes e Mário Soares. Se cadra, con el estaban a botar terra á propia Revolução.
Hoxe celebraba o país irmán o 37º aniversario do 25 de abril no medio dun clima de pesimismo causado pola incerta situación económica, financeira e política. Otelo Saraiva de Carvalho, o cerebro da Revolução desde o posto de comando da Pontinha, di que se soubese como o país ia ficar non tinha feito o 25 de abril. Outro dos capitáns de abril, Vasco Lourenço, lamentou que o país estea “longe dos ideais” da revolución, e advirte que os portugueses deben votar nas vindeiras lexislativas para que as decisións non sexan "tomadas por meia dúzia".
74 mozos e mozas nados despois de 1974 veñen de publicar un manifesto no que reivindican a defensa da dignidade cidadá, en forma de traballo ben remunerado, acceso á vivenda e posibilidade de construír unha familia e unha carreira. Case catro décadas despois de reclamar a liberdade, aínda estamos a pedir unhas condicións de vida dignas. Fraco progreso.
O Portugal que en 1974, da man dos capitáns de abril, deu unha lección ao mundo, se cadra está a xestar outra revolução, a da geração à rasca, disconforme coa marcha atrás do estado do benestar, coa precarización das condicións de vida e traballo e máis co dominio que as instancias económicas e financeiras están a exercer nas nosas cada vez menos democracias (a democracia, non debemos esquecelo, é o goberno do pobo). Unha xeración disconforme, en fin, co estado a que chegámos. Non convén perder de vista a Portugal.
Salgueiro Maia, case ao seu pesar, foi o protagonista mediático da Revolução dos Cravos. El ocupou o Terreiro do Paço, sé dos ministerios, e sitiou o cuartel da GNR no Largo do Carmo, o último refuxio do dictador, Marcello Caetano, cuxa rendición puxo fin ao rexime que dominou Portugal durante corenta e un anos. Quedou no imaxinario popular como o heroe, de altofalante na man, daquel día inzado de comportamentos heroicos.
O cancro levou ao Salgueiro Maia aos seus 47 anos, sendo maior do exército portugués, despois de ter rexeitado ser membro do Conselho da Revolução, agregado militar na embaixada que escollera, governador civil de Santarém ou pertencer à casa Militar da Presidência da República. Ao seu enterro en Castelo de Vide asistiron os catro primeiros presidentes do Portugal post-revolucionario: Spínola, Costa Gomes, Ramalho Eanes e Mário Soares. Se cadra, con el estaban a botar terra á propia Revolução.
Hoxe celebraba o país irmán o 37º aniversario do 25 de abril no medio dun clima de pesimismo causado pola incerta situación económica, financeira e política. Otelo Saraiva de Carvalho, o cerebro da Revolução desde o posto de comando da Pontinha, di que se soubese como o país ia ficar non tinha feito o 25 de abril. Outro dos capitáns de abril, Vasco Lourenço, lamentou que o país estea “longe dos ideais” da revolución, e advirte que os portugueses deben votar nas vindeiras lexislativas para que as decisións non sexan "tomadas por meia dúzia".
74 mozos e mozas nados despois de 1974 veñen de publicar un manifesto no que reivindican a defensa da dignidade cidadá, en forma de traballo ben remunerado, acceso á vivenda e posibilidade de construír unha familia e unha carreira. Case catro décadas despois de reclamar a liberdade, aínda estamos a pedir unhas condicións de vida dignas. Fraco progreso.
O Portugal que en 1974, da man dos capitáns de abril, deu unha lección ao mundo, se cadra está a xestar outra revolução, a da geração à rasca, disconforme coa marcha atrás do estado do benestar, coa precarización das condicións de vida e traballo e máis co dominio que as instancias económicas e financeiras están a exercer nas nosas cada vez menos democracias (a democracia, non debemos esquecelo, é o goberno do pobo). Unha xeración disconforme, en fin, co estado a que chegámos. Non convén perder de vista a Portugal.
0 comentários :
Danos a túa opinión