Clausura

Bruno Marcos.-

A sociedade quere que a cidade sexa invadida estes días cos loitos da semana santa en lugar de celebrar, simplemente, a chegada da primavera como os pagáns que xa somos. Hoxe, ao baixar unha das moitas procesións pola rúa na que houben de pararme, unha cousa inesperada e moi fermosa tivo lugar.

Ao alcanzar a reixa dun convento de clausura o paso da dolorosa detívose e creouse o silencio. As portas abríronse soas para amosar a umbría do vello zaguán e del xurdiron as voces das monxas inda que non se vía a ninguén. Mentres os seus cantos alcanzaban a rúa paralizada podíase imaxinar a aquelas mulleres que sabemos pálidas e case todas anciás como mozas e belas ás que un tenorio calquera debería raptar para colmalas de amores. Eran, a procesión parada, o silencio sobrevindo e as delicadas voces das monxas de clausura ás que non se podía ver unha vivencia de gran fermosura.

E, cómpre pensar, toda esa escenografía levada ao extremo para conmover de nada, para que todo sexa igual, unha representación onde a posible beleza que se desliza é unha hemorraxia do reprimido: a vida desas mulleres soterrada entre peredes ou, mesmo, a morte inxusta dese home novo chamado Xesús.