Cioran

Bruno Marcos.-

Di Cioran nunha das súas cartas agora publicadas que non pode contemplar a unha muller -suponse fermosa- sen atopala ridícula. Cioran que representa toda a negación, o existencialismo sen saída, encarna tamén a acción creativa da linguaxe que justifica, en paralelo e paradoxalmente, o que quere derruir. O seu pesimismo é optimista dalgunha forma porque non conduce nin sequera á inacción intelectual. Cando un home dáse conta de que unha muller fermosa é ridícula é porque está en proceso de desmantelamento, está desvitalizándose. Pero é posible pensar a vida desde fóra dela? Cioran di exactamente: "Cando miras unha muller, poño por caso, non como obxecto de desexo, senón como feito, éntrache a risa." E pouco despois asegura que esa risa é moi semellante fisonómicamente á expresión da dor. Trátase por tanto dunha risa tétrica, un duelo polos feitos.

Se cadra o que ocorre é que a beleza pode ser o asunto máis dramático do absurdo existencial. A beleza ha de ser o feito máis perfecto, o feito máis perfectamente ridículo. Pero esa mirada que atopa todo ridículo debería facer o propio coa mesma obra de Cioran, canto máis bela atopémola, canto máis lúcida, máis ridícula.

O acto soberano da vida non é só crearse e aniquilarse senón burlarse de toda clarividencia e de toda rebelión ofrecendo magníficas oportunidades para facer o ridículo.