De volta á neneza

Fuco Paz Souto.-

Hoxe cumprín nove anos. Dos cincuenta e seis que teño, cumprín nove. Ese foi o recordo que atropelou a miña mente cando, tras abrir a porta que deixaba franca a entrada á casa Xan Antonio en Gondaísque, os meus ollos reviviron o patio de entrada coas cambeleiras polas que se lle daba a cea as vacas, a porta de madeira remachada que era a antesala da saída de atrás da casa, o baño de salgar e curar a carne da matanza, o cuarto do becerro e mais a pila, xusto á dereita da entrada desde o curral, onde os meus padriños lavaban as mans cando chegaban enfaenados con calquera dos trafegos desenvolvidos ao longo da dura e inacabable xornada.

Xa instalado, o olfacto, o oído e mais o tacto, seguiron a levarme a través do tempo nunha viaxe pracenteira e ilusionante onde a nostalxia ía usurpando amodiño, moi amodiño, o reino da neneza.

O recendo da herba recén curtada, o encontro co ar morno e silandeiro beixando as miñas meixelas, o renxer dunha porta de corredeira que te espertaba do soño relaxante dunha soneca necesaria, o zunido dunha mosca inmortal que tanto lle tiña pousarse nunha orella como describir círculos agoniantes arredor dela…

Foi unha viaxe infinita de curta duración. Unha viaxe con billete de ida e volta. Unha viaxe na que os sentidos gobernaron unha nave misteriosa, construída con materiais moi vellos, da mesma idade que o ser humano. Materiais que non están á venta en Puentes, nin na ferraxaría Guizán, nin en ningunha outra ferraxaría. Son materiais que deseña a túa mente, de balde, sen compromiso.

Cronos, a fantasía, a memoria, a nostalxia e mais a ilusión agasalláronme coa odisea que nin Ulises puido imaxinar.

Imaxe: Manuel Gómez González