Autumnal

Bruno Marcos.-

Hai que ter o xigantesco estro poético dun Rubén Darío para porse triste co outono e non parecer ridículo. Di, no poema "Autumnal", o gran vate uns versos que pasan desapercibidos: "cóntame unha fada amiga / as historias secretas / cheas de poesía; / o que cantan os paxaros, / o que levan as brisas, / o que vaga nas néboas,/ o que soñan as nenas,/". E non hai nada máis inútil, máis deprimente que un pensamento poético que, como a mesma brisa, que, como os cantos dos paxaros ou o que soñan as nenas, é o que vaga na néboa, nada, nada que ninguén pensa. Contemplar o mundo e non recibir senón esa nada da brisa, todo o que non terá memoria, nin fantasía de memoria, pero que perdurará ensimesmado na súa existencia á marxe do humano, e, que, mesmo, aparecerá na nosa memoria como disparos suspendidos eclipsando por un instante os nosos recordos máis sacros.

Ante o outono autumnal, como os antigos dandys, refuxiarnos no artificial, nas cousas dos homes.