Direino outra vez
Antón Baamonde.-
Direino outra vez por se alguén non o entendeu. O lóxico sería que Feijóo perdese as próximas eleccións. Só dous factores, ou a súa combinación, poderían evitalo. O primeiro, a modificación do sistema electoral. Han de estar moi angustiados en Monte Pío para propor tal chafallada en plena campaña electoral. O segundo, talvez máis interesante, polas consecuencias a longo prazo que podería ter, é a división dos seus opoñentes. Máis aló da sota, cabalo e rei de hoxe a xente podería recoñecerse noutras figuras da baralla. Sería un cambio na paisaxe social. Asumo, para presumir esa derrota, que a abstención vai crecer e que prexudicará especialmente á dereita. Os seus electores caeron da guindeira e espertado do seu soño dogmático o mércores aciago en que Rajoy fíxolles ver que carecían de toda esperanza.
Pero analicemos esa división. Supoñamos que Esquerda Unida rolda o 4% ou o 5% da intención de voto; que a Anova de Beiras podería sumar, especialmente na circunscrición d'a Coruña, un 2%, e que os votos de Compromiso por Galicia poderían representar outro 2% especialmente tamén n'a Coruña, despois do pacto con Terra Galega. Se a totalidade desas forzas desperdician os seus votos sen obter deputados, o triunfo de Feijóo podería estar garantido. Dilapidar o 8% ou 9% dos votos, dado o equilibrio de forzas existente, sería regalarlle indirectamente a continuidade na Xunta. Até onde alcanzo, creo que esta observación é inobjetable. A matemática electoral é a que é. Só un hipotético éxito de UPyD, ou de Mario Conde poderían prexudicar, nesta hipótese, ao PP.
Ao mesmo tempo, chegar á campaña electoral con ese escenario de dispersión no voto progresista e nacionalista beneficiaría sen dúbida a PSdeG e BNG, que farían valer os seus chamamentos ao voto útil. Un éxito que podería revelarse pírrico se ambas as forzas, sometidas ao seu propio desgaste, non conseguen superar ao seu antagonista na dereita. Se, nas máis pésimas condicións, o PP alzásese coa vitoria, iso non revelaría senón a carencia que imperou nestes anos de bo xuízo entre os seus opoñentes. Gañaría impondo o máis duro programa da dereita e nun contexto no que está en risco a propia continuidade do autogoberno. Esquerda e nacionalismo farían ben, nese caso, en correr a gorrazos aos seus dirixentes.
Pero de suceder o contrario, a derrota do PP no contexto dun Parlamento moi fragmentado non deixaría de levar aparelladas consecuencias ulteriores. Supoñamos que a dereita queda con 35 deputados e que, en fronte, pódense contabilizar 22 do PSdeG, 12 do BNG e 6 de Demócratas por Galicia chamemos así á Syriza galega. As negociacións para un novo Goberno serían dunha gran complexidade e non sería imposible nin un goberno do PP en minoría, que obrigaría a este partido a modular as súas políticas socialmente regresivas e en prol do castelán, nin un alternativo de PSdeG e BNG, apoiado críticamente por Demócratas, nin un con gran peso de independentes apoiado polo tres candidaturas talvez a mellor hipótese en tempos tan duros.
Sen dúbida, de mostrar as enquisas unha intención de voto semellante, a dereita, e os impagables medios que lle serven de corifeos, fartaríanse de mostrar os perigos da gaiola de grilos. Pero a estas alturas esa mensaxe tería notables gretas. A primeira, que a propia dereita está xa, tamén ela, dividida UPyD, Mario Conde... e Baltar. A segunda, e máis grande, que a maioría absoluta de Rajoy non evitou o rescate nin tan sequera hao dulcificado. Os damnificados pola crise crecen, e así seguirá ocorrendo. Nestes tempos é bastante evidente que o que as maiorías absolutas dan é, sobre todo, impunidade para facer calquera cousa e, en especial, para obedecer a Merkel. Non hai nin que dicir que a xente liberal debería estar contenta de que o poder se vise máis limitado, aínda que a elaboración das políticas fixésese máis complicada pola pluralidade.
Con todo, o verdadeiro problema sería que o Goberno saído das urnas tivese un programa claro e factible que puidese sobrevivir ao rápido desgaste derivado da presión conxunta da UE, os mercados e, non menor, do complexo político-económico-mediático, con sede en Madrid, e bifurcaciones nos principais xornais galegos, que disparan contra todo o que se move máis aló da vontade das mesmas elites que fixeron crebar España e que agora centrifugan a súa responsabilidade nas autonomías. Despois da experiencia do bipartito xa non valen apaños. A esquerda e o nacionalismo necesitan exporlle á sociedade ideas-forza claves que recuperen confianza e un relativo optimismo no medio da tormenta que nos asuela. Xa se acabaron as bobadas. Non abonda con que gañen as eleccións. Han de darlle, de verdade, un novo rumbo á nave.
EL PAÍS, 26-08-2012
0 comentários :
Danos a túa opinión