Beiras, de linguaxe colorista e directa, converteuse no fiscal galego do PP, un duro oficio nun país, Galicia, que viviu colgado do PP e de todo o que significou alí ese partido. É posible que as súas expresións, as de Beiras, sexan chocantes, pero que é o normal e propio no momento que vivimos?
Non me canso de repetir que mentres non haxa un grave conflito de orde pública, con tiros e mortos, o demais non é importante nun momento en que a xente, moita xente, e cada vez máis, se sinte desesperada mentres o goberno insiste nas súas políticas metafísicas e impropias de axustes con recortes sen base económica suficiente para afrontalos, o que xera graves desequilibrios presentes e futuros.
O presidente Feijóo non estivo correcto nin respectuoso coa oposición porque non aclarou ningunha das dúbidas que pesan sobre a súa conduta. Tampouco o PP de Galicia pediu algunha clase de desculpas pola súa obvia proximidade aos centros máis dubidosos da nosa vella nación galega. No meu país imos subidos a un barco fantástico cunha traxectoria ou derrota pésima e sen un porto claro ao que chegar. Nin sequera son un consolo os versos de Kavafis dicíndonos que o bo é o camiño, pois aquí o camiño foi nefasto, cheo de emigración, caciquismo (sóalles?) e desesperanza. Até que punto non podemos levantar a voz? Quen traballou a fondo por tanto dislate? Que gran valor atesoura esta dereita para porse de exemplo de nada? Aínda están frescos os estremecedores debuxos de Castelao.
España: Nación-estado ou estado-nación?
Que a visión centralista e unitarista do estado sexa máis forte en Madrid que en calquera outra comunidade (CIS), ou que as propias comunidades da súa periferia máis inmediata sexan as que lle seguen no rango, non é nada extraordinario: é o agardado e, lamentablemente, o normal. Pero o estado chamado España ou Reino de España é moito máis complexo que esa visión previsible dun Madrid no que se fixeron residir as esencias do que agora se chama "a marca España", e esas esencias, á súa vez, penduráronse da árbore da fantasía histórica para cociñar unha nación-estado (coincidencia dos límites da nación cos da estado-administración: Portugal e Xapón adoitan porse como exemplo de nacións-estado, aínda que o caso de Portugal, polo menos, é francamente dubidoso), nación-estado que, en realidade, é unha estado-nación, como a maioría de estados actuais (non coincidencia de límites, ao contrario que a nación-estado, e existencia de anteriores nacións ou reinos ou repúblicas).
O que hoxe é España é unha construción sobre a base dos reinos independentes previos á existencia de España como estado-nación: España é o resultado dun pacto máis ou menos tácito entre os reinos peninsulares, as natio políticas ou etno-antropolóxicas dos romanos.
Federación voluntaria ou involuntaria de nacións (tema a debater), España é, en orixe, un reino de diversidades, con idiomas e culturas diversas. E esa, e non outra, é a "España eterna" e non a que evocan os santóns do unitarismo e o centralismo. España é un estado-nación, un estado formado por varias nacións.
A situación electoral 17 meses despois
A enquisa de Metroscopia sobre Madrid vólvelle a dar ao PP a vitoria in pectore, pois lle abre a este partido o pacto con UPyD, e iso deixaría as cousas como están. O que se di un xogo de mans. É dicir: a perda de voto cara a UPyD non é un cambio, é unha continuidade máis ou menos crítica dos críticos do PP ou do PSOE. É probable que nesta estraña deriva cara a ningunha parte o electorado volva deixar as cousas como estaban (sempre + ou -). E esta é a función real de UPyD como reserva de voto do PP.
Unha mensaxe clara ao PSOE e á esquerda: nestes momentos e baixo eses supostos, volvería gañar a dereita real (PP+UPyD, polo menos). Os movementos antipartidarios e as consignas e pareados desa especie están a lograr o imposible: que volva o voto ao PP a través doutras vías. Quen tome as rendas do PSOE debería ter como prioridade crebar esta dinámica, mortal para a esquerda, por máis que EU se sinta satisfeita coa súa propia subida, á marxe de quen poida gañar.
Así de confusa e de oportunista pode estar a cousa demoscópica antes de que o voto faga movementos definitivos. Estas son só anécdotas na liña de saída. A carreira só está a punto, pero faltan algunhas cousas para definir aos favoritos. Con iso e con todo, as liñas de forza do voto son esas, polo menos en Madrid, e dá a impresión de que na capital UPyD desdebuxa calquera cambio.
A tendencia electoral segundo o CIS
A lectura primeira da enquisa do CIS (Barómetro de abril) é, electoralmente falando, que o PP perdeu ao redor de 10-11 puntos de voto válido final (sen nulos) desde as eleccións de 2011 e o PSOE baixa 0,5 puntos. É dicir: o PP segue caendo sen rede e o PSOE non consolida o seu chan para iniciar a remontada. EU e UPyD seguen altos de voto e os nacionalistas tenden a estabilizarse, de momento.
Dalgunha forma este barómetro confirma a enquisa de Metroscopia. A media de autoubicación dos enquisados é 4,58 sobre 10, moi baixa, moi á esquerda, como o vai sendo ao longo da crise. É unha medida de distancia co PP, sobre todo (o PP está, na mesma pregunta de autoubicación, pero para partidos, na fronteira do 8, e o PSOE na do 4).
Os temas da Axenda Pública son os mesmos, coa Corrupción en segundo lugar (menos importante na Axenda Persoal), e a desafección no cuarto (menos importante na Axenda Persoal). A Garda Civil, a Policía e as Forzas Armadas aproban na pregunta de valoración de institucións. Os Partidos Políticos e a Monarquía suspenden con nota máis ben baixa. A crise arrásao todo, pero debemos agardar, con todo, que respecte á democracia. Non é en absoluto seguro que ocorra así.
Canto máis agrave a situación o goberno con políticas erradas, máis posibilidades hai de que a democracia sexa arrastrada pola forza da corrente económica. Aí estamos. A reconstrución da comunicación pública e política polo PSOE vai depender dun proceso aberto e convincente de eleccións primarias.
Aguirre ou a cólera ultraconservadora
A señora Aguirre está convencida de que é unha liberal, e pide máis leña contra a xente (a xente con máis problemas, enténdese). Isto do liberalismo é dun descaro impoñente: o estado financia as recapitalizacións dos liberais crebados (banqueiros, empresarios, etc) e os liberais crebados impiden que o estado acuda en axuda da maioría (con problemas).
A verdade é que estas tolemias non son liberalismo algún, apenas o ultra-conservadorismo propio dunha parte grande da nosa dereita, a que se parece máis ao Tea Party que ao mesmo Partido Republicano americano. É unha neo extrema dereita sen camisas azuis, pardas ou negras e sen, de momento, puños metálicos ou bates de beisbol: Esperanza Aguirre, por máis datos.
Pero as cousas van por outro lado, e Franza e Italia unen esforzos contra a austeridade, é dicir, contra A Señora e os Estados Unidos están pola mesma labor e manteñen os tipos ao 0%, o que lles permite navegar sobre o peor da crise e ver o horizonte. Coa vitoria abafadora de 0-3 ante un Barça ridículo, sinxelamente ridículo, aínda que digno e peleón nalgúns dos seus xogadores, A Señora gaña posicións centrais no deporte europeo. O Barça tivo os seus principais inimigos en si mesmo: defensa desbordada continuamente, medio campo dedicado a reter balóns ata que o contrario se reagrupara, e dianteiros sen a menor capacidade de gol e mesmo de aproximarse a el, salvo esas faíscas que sempre hai, tamén nos naufraxios.
0 comentários :
Danos a túa opinión