As enquisas van dando algo así como un empate técnico (isto do "empate técnico", por certo, é unha parvada estatística, falaremos diso) entre PP e PSOE, que é o que traen as enquisas de Madrid (Metroscopia-El País): tetrapartidismo moderado. Se se unen nun bloque os votos periférico-nacionalistas estariamos a falar dun pentapartidismo que, con leves ou graves modificacións, é a estrutura partidaria do parlamento desde sempre ou case sempre, segundo poñamos a cota de relevancia das cifras para entrar no cálculo. O pacto co goberno para segundo que cousas foi un tiro no pé do PSOE, e engádese ás cadeas que arrastra este partido para desbordar ao PP, que loita sen moito éxito por manterse. Tendo en conta que os datos se extraen dunha participación suposta do 52% e en eleccións xerais é case imposible que esa participación baixe do 70%-65%, estes resultados de enquisa deben variar moito, e deberían facelo, segundo os canons, no sentido de devolver voto ao PP e ao PSOE cosa que, a día de hoxe, parece moi improbable.
Símbolos e mitos políticos
No medio do caos universal que nos acosa quizá é bo descansar para facer unha rápida e repetida reflexión sobre cousas que teñen que ver coa persistencia de franquismo no discurso público da dereita e, mesmo, no discurso militar. Leo que se abre a colección militar do Alcázar de Toledo e que ten singulares peculiaridades. Que a dereita ou unha parte dela, así como unha parte dos militares moi reducida, manteñan os seus mitos históricos é normal, en certa maneira, pero o espazo público pide xa outro discurso. O do Alcázar de Toledo xerou unha literatura na posguerra que é practicamente irreversible e rotundamente falsa nalgúns dos seus elementos formantes, mitos e lendas incluídos. Nunca me gustaron as trampelas de militares con mulleres e nenos, fágaas quen as faga, que se converten nun instrumento da propia loita cando as capacidades de asalto se ven moi diminuídas ao saberse da existencia de tales reféns, unha bomba propagandística se son mortos no combate.
Pero iso agora xa non é importante. O que agora é relevante é que o discurso nazi-fascista tente ser reposto en tempos de democracia e que se siga usando o "perigo comunista" como xustificación explicativa do relato devandito. As forzas comunistas, moi eficaces, eran tamén moi minoritarias no exército republicano. As ameazas viñan ao lado dos alzados baixo lemas fascistas, entón con importante implantación en Europa: o mundo enteiro uniuse para parar aquela barbarie na 2ª Guerra Mundial, e nin en Francia nin en Italia as potentes organizacións partisanas e os seus partidos de referencia boicotearon democracia algunha, ao contrario: foron un factor central para a súa reconstrución. Con todo, o recordo público de todo aquilo vai na liña de aplaudilo. A estas alturas. Non é alleo a iso a morneza con que o PP enfróntase a estes problemas, que son moito máis que problemas simbólicos.
A melancolía política
Madrid xa está en pleno proceso de privatización sanitaria, e o negocio de terceiros din que lles aforrará 169 millóns de euros. É unha deriva pésima para a sanidade-punta que foi sempre Madrid no terreo tecno-científico. Tampouco a cantidade que se supón a aforrar é de tal índole que faga obrigatoria a privatización. Unha sa política de convenios, como viña ocorrendo, con empresas privadas de sanidade locais, daba un resultado óptimo. Pero o negocio que se anuncia non se conforma con formulacións racionais porque non é xustificable racionalmente reconverter a un país cunha das mellores sanidades do mundo nun país de dubidosa e conflitiva sanidade fóra das mans públicas. Cando a xente decátese xa será moi tarde.
E todo isto ocorre mentres Evo Morales protesta, con razón, polo tema do espía e o seu retido voo presidencial, sospeitoso de levar a tal funcionario norteamericano. Pouca cousa é isto, pequenas pallasadas da política concibida como representación (teatral, por suposto). Morsi ou Mursi foi desprazado polos militares e creouse unha especie de gobiernó interino que El-Baradei parece que se dispón a presidir. Iso sería bo para todos. Acusan aos musulmáns de querer ocupar toda a sociedade e de comportarse como un partido único, e se iso é así o tema do golpe vaise relativizando. Europa, por certo, disponse a manter e quizá baixar os tipos de xuro bancarios. É dicir: disimulando, tratan de volver a unha política máis adecuada. Mellor así. Wert di que cre no que fai, e isto, que o dignifica, é moi negativo: se non crese niso podería cambiar. Non cambiará. Imos herdar unha sociedade triste, bloqueada, parada, pobre e difícil de gobernar. Imos rezando e cruzando os dedos. Non hai outra.
Da xuíza ao xeneral
É difícil elixir tema para un post nunha cotidianeidade convulsa na que sorprende a imputación, por proximidade e dependencia dos corruptos cara a ela, a ex-ministra Magdalena Álvarez (e o que caia por este curioso procedemento veciñal). Non parece xuridicamente serio so pena de porse a imputar a media humanidade, e non digamos á cúpula do PP, Bárcenas por medio, indemne aínda. Paréceme un patinazo da xuíza Alaya, sempre cun aire de pizpireta xudicial arrastrando o seu carriño ou o seu bolso entre gardas e xornalistas. É unha imaxe cotiá en televisión que chega a facer graza pola infinita seriedade facial da xuíza, que eu non dubido das súas bondades e coñecementos, pero... gústanme pouco esas imputacións, aínda que é unha posibilidade que se lle ofrece para avanzar.
Máis forte é o de Exipto, co dilema relixión/democracia ao fondo, a segunda vez que se expón seriamente (a outra, Tunes, aínda que alí segue o dominio relixioso sobre a sociedade civil) no mundo árabe-islámico, convulso tamén desde que apareceu a radicalidade dos integrismos e unha certa ancoraxe á súa particular Idade Media. Os exércitos, neste tipo de sociedades, poden xogar un papel político un certo tempo, sempre da man de civís demócratas e de alto prestixio social, que deben axudar a saír deses nós históricos nos que a democracia é un problema, como parece selo con Mursi e os seus irmáns Musulmáns, algo así como a toma de poder por unha asociación relixiosa radical (non integrista no sentido máis forte). Quizá a Constitución debe deixar claro que maltratar á poboación democraticamente é tan malo como maltratala non democraticamente. Se os militares crean unha mesa de diálogo nacional e devolven o poder ao mundo cívico e civil nun prazo breve, poderemos empezar a pensar nun Exipto premoderno que se prepara para o futuro. Cun goberno de curas de paisano non van a ningunha parte.
O Santo e a Pitonisa: atado e ben atado
Parece que no ceo prefiren papas sectarios e radicalizados a papas campesiños e directos. Nada ten que facer alí, por tanto, o simpático Roncalli/Xoán XXIII, pero Wojtyla vai para santo. Gustan os guerreiros. Fíxoseme antipático desde que amoestou en público a Ernesto Cardenal, pero xamais se atreveu cos do diñeiro. Son guerreiros moi especiais: asustan aos débiles, sermonean de cando en vez aos fortes, pero sérvenos sen problema, se cadra porque non cren no Inferno. Eu tampouco, aínda que algo terán que pagar por tanto desmán material e moral. Ante quen? A miña fe na xustiza terreal non chega a tanto. Pero era outra cousa ao que ía e tropecei co proceso de precanonización daquel papa tan tenso e intenso, que axeonllaba aos seus adversarios nos aeroportos, perseguía aos seus curas sobe o terreo e encantaba aos excursionistas no Vaticano. Un papa turístico.
A Merkel tamén sermonea aos ricos. Que teima cos ricos. Primeiro os crían e despois, mentres viven deles, colócanos alén da moral. Cunha man danlles o poder e coa outra condénanos. E funciona. A entrevista da Merkel non ten desperdicio. Esta funcionaria de confianza do réxime da antiga Alemaña democrática reconvértese no máis duro do capital mentres declara que os mozos lle quitan o soño no seu desemprego. Será por iso que lles dá un minisoldo moi estimable aos seus mozos autóctonos nos tempos de recesión e miseria que empezan a correr por Europa. A estratexia económica do cinismo gañou a partida. Os pobos que non loitan, pringan. Ou sexa que adiante co recordo de Wojtyla e a realidade de Ángela Merkel. Todo está atado e ben atado.
Silenzos coma berros
Un silenzo denso que é como un berro escandaloso invadiu o PP e o caso Bárcenas. Só Aguirre dixo algo, á porta e ante micrófonos: estou avergoñada, di. Non é para menos. Tras executar o sonsonete e o "ti máis" cada vez que o PP tiña que dar contas dos seus actos, a estratexia cambia agora e a lei do silenzo imponse nun grupo humano no que algúns seguro que si están avergoñados, aínda que non sei se realmente o está Esperanza, cuxos coetáneos escándalos nos concellos do PP do cinto residencial de Madrid fixeron época. E non só eses. Recordo tamén ao tamayazo como un caso en ton maior no que, presuntamente, a corrupción alcanza o nivel de mafia organizada. Mellor calar? O silenzo é incompatible coa democracia e coa ética, e a día de hoxe o PP está en clara confrontación con ambas as dúas cousas. Pídeselle que fale, polo menos. Debe facelo ineludiblemente ante a profundidade e amplitude do caso Bárcenas. Se non o fai, o seu silenzo pesaralle como moitas toneladas de cascallos políticos, económicos e morais durante moito tempo.
0 comentários :
Danos a túa opinión