O crime da Legua Dereita

Alba S. Naseiro.-

Os espectadores que acudiron en masa -a expresión non é irónica, o excesivo aforo obrigou aos organizadores a ofrecer un segundo pase- a ver a película que se estreaba onte levaron unha gran sorpresa. “O crime da Legua Dereita” non tiña nada que ver coas ideas que moita xente tiña preconcebida.

O proxecto xa era coñecido dende había tempo: unha película low cost que reflexaba o escabroso suceso -ollo, non digo lenda urbana!- que todo chairego coñece. A espectativas eran boas: a historia real ocorrida no 1911 dá moito de si como argumento. Hai de todo: os curandeiros, as supersticións, os sacaúntos, as xenreiras xa existentes entre a vítima e a man executora, os poderosos manipulando aos débiles para sacar proveito, o remedio que chega demasiado tarde. Se a collera Spielberg por banda, xa tiñamos unha triloxía.

Pero o guión foi por outros camiños. Non hai nada histórico, salvo unhas leves referencias ao comezo, pois o argumento é totalmente ficticio. Os crimes trasládanse á actualidade para crear un “thriller rural” no que a investigación policial e a persecución dos asasinos é a absoluta protagonista. O resultado é un filme galego de corte americano, no que o cuartel de Lugo parece as oficinas do FBI en Las Vegas. Os procedementos policiais propios de Hollywood, que xa contaminaran as series e películas españolas dende hai tempo, substitúen o carácter case totalmente burocrático das institucións do noso pobo. A táctica do poli bo e o poli malo non funcionaría cun galego. E xa non falemos de ir a 180 quilómetros por hora pola Ronda da Muralla, pois os semáforos fan que isto sexa algo materialmente imposible!

En canto ao guión... non gañaría un premio da Academia, precisamente. Usar a técnica de “palabra malsonante por minuto” de Scarface pode dar énfase, pero non reflicte a nosa realidade lingüística... Nete, por moito que nos empeñemos, non é o Bronx. Ah! Ademáis, calquera lucense quedaría lixeiramente mosqueado ao escoitar a frase “un tal Cunqueiro”. Ou non?

Poderiamos tamén meternos cos actores. Si, poderiamos, pero non deberiamos facelo. Por que non? Porque se trata de voluntarios, moitos deles xente do teatro aficionado. O teatro esixe un tipo de actuación moi diferente da bile dramática que segregan os thrillers americanos. A esaxeración ou moderación das súas interpretacións dá moito xogo sobre os escenarios, pero non luce tanto diante dunha cámara.

Por último, no aspecto técnico -que tampouco vou a dilapidar ao tratarse dun filme sen presuposto- sí se pode destacar un abuso de certos tipos de planos e de secuencias -primeirísimos primeiros planos que cambian rápidamente, ángulos de cámara extremos- que convirten a metraxe nunha carreira angustiosa cara o abismo.

Pero, mirade, a película ten o seu mérito. Rodada en tres días, con voluntarios, de coste cero. Estrea gratuíta, cun éxito total en canto á cantidade de público. As entradas esgotadas! E o inesperado final, que non vou desvelar, non é o típico final de blockbuster policial norteamericano. Cambia a concepción de toda a película.

Para ser sinceros, é unha boa idea. Hai que vela con humor, e contando coas circunstancias da produción. Hai que vela como unha parodia. Si, unha parodia! Unha parodia maxistral que nos fai darnos conta do que vemos habitualmente, do que nos fan ver. E logo, quen non tomou totalmente en serio ao inspector neoiorquino cando se dirixía ao narco nos mesmos termos que o policía local lucense desta película se dirixía á primeira sospeitosa? E a este último non o tomamos en serio, claro que non!

É un bo tema de reflexión, non si?