Marca España

Modesto Renda Santiso.-

No contexo dunha realidade económica e social que non deixa de agravarse, a corrupción nas máis altas instancias do réxime español leva meses centrando a actualidade política.

Ao escándalo da Gürtel, caracterizado pola "prolongación" no tempo da súa instrución xudicial, sumouse este ano o provocado polas revelacións do caso Bárcenas, antigo responsable nacional das finanzas do PP e que involucrou á práctica totalidade dos seus dirixentes, provocando unha ondada de indignación que pouco a pouco foi acalando o formalismo xurídico e o medo dun PSOE que mide os seu pasos tentando de non se afundir nun fango que non lle é alleo ao tempo que trata de non alimentar o "fantasma", cada vez máis corpóreo, de que o pobo dirixa a súa mirada cara o conxunto do sistema comezando por sinalar á súa clave de bóveda, envolta nun dos procedementos máis soados e que salpica de cheo ao xenro do Borbón e á súa filla, que nunha parábola simbólica da España monárquica ten como avogado ao reaccionario Miquel Roca, un dos "pais" da Constitución e histórico representante da burguesía catalana.
A denominada "casta política" é considerada pola maioría como unha banda de corruptos, á vez que os medios tratan de desviar os tiros aludindo a "rexeneracións democráticas" e "leis de transparencia".

Sendo incuestionable a dimensión e gravidade da corrupción que se veu poñendo ao descuberto, parece fóra de toda dúbida, non obstante, polas formas e os tempos en que se producen os descubrimentos, que existe o risco de que o "circo" mediático derive nunha cortina de fume sobre os problemas subxacentes e permita, polo tanto, lavarlle a cara ao réxime cun simple cambio de xestores, Borbón incluído.

Mentres os corruptos son expostos insistentemente ninguén coñece nin sabe da simple existencia do motor deste proceso. Os grandes corruptores non aparecen por ningures e non nos debe sorprender que así sexa.

As tertulias reproducen discursos infantís e grotescos co fin de salvar as engrenaxes corruptas do sistema; sinalan os "excesos" individuais ou colectivos duns "políticos desvergonzados", para acabar concluíndo que estes deben de ser "removidos" co fin de que todo volva ao "estado natural das cousas". Así, entre Gürtels, Bárcenas, ERES ou Palaus, o mito relixioso da "humanidade pecadora" que se "redime" cunhas cantas dimisións ou cun par de reformas aquí ou alá, corrixindo a inefable "cobiza humana", ábrese camiño co fin de enganar á clase traballadora e blindar os sagrados principios fundacionais do corrupto ciclo da acumulación do capital, o asunto da propiedade sobre os medios de producción e a explotación asalariada.

O problema de fondo da mal chamada "clase política" (unha clase é un grupo social que ten unha relación historicamente determinada cos medios de produción e a súa superestrutura política, ideolóxica, xurídica, etc.) non é que sexa "corrupta", senón que representa e xestiona os intereses concretos dunha clase (o capital) que explota e exerce o seu dominio sobre o conxunto das maiorías sociais e as capas asalariadas.

Debemos contextualizar o fenómeno da corrupción, que lonxe de ser unha "distorsión" do "bo facer democrático" ou unha realidade que se da conxunturalmente baixo algúns supostos, é un elemento consubstancial ao capitalismo na súa fase monopolista, na que o ciclo acumulativo se reproduce da man de dous procedementos inseparables como son a propia corrupción e a extracción de plusvalor.

A gravidade dos casos Bárcenas, Urdangarín, ou o entramado corrupto no seo da familia Pujol non deixan de ser anécdotas que ocultan os miles de millóns do presuposto público que van parar a mans do capital. Ou é que o "saneamento" do sector financieiro que imos pagar todos non é corrupción?, Ou é que o feito de que o Banco Central Europeo regale diñeiro ao 1% á banca, para que esta poida comprar débeda pública dos diferentes países a tipos de interese moito máis elevados non é corrupción? A privatización da sanidade, da educación, as reformas laborais, a reforma das pensións, o recorte dos salarios... non son acaso corrupción?

Así pois, baixo esta orxía frenética que enche horas de televisión e verte riadas de tinta describindo a tan magna exposición de fauna delincuencial xunto coas xa consabidas reflexións falaces e alienantes entorno a máxicas receitas contra a corrupción; o pasado 15 de xullo, no máis sepulcral dos silencios, os grandes corruptores tiñan unha unha cita na Moncloa.

Alí, os Alierta (Telefónica), Sánchez (Iberdrola), Fainé (Caixabank), Brufau (Repsol), González (BBVA), Del Pino (Ferrovial), ou Roig (Mercadona), entre outros, daban renovadas instrucións ao seu monicreque político de turno. Baixo a insultante máscara do "Consello Empresarial pola Competitividade", o núcleo duro do capitalismo monopolista de Estado, máis coñecido como "marca España" instaba ó Presidente a acelerar a depauperación da clase traballadora e o empobrecemento das clases populares. As ordes eran claras: profundizar na escravitude asalariada no sector privado (reforma laboral), intensificar o estrangulamento dos traballadores xubilados (reforma do sistema de pensións) e encamiñarse cara o despido masivo de persoal da función pública (reforma da administración).

O carácter do Estado non é ,pois, neutral nin alleo á base económica sobre a que se desenvolve. Como elemento indispensable da superestrutura toda a maquinaria estatal responde sempre aos intereses da clase economicamente dominante que é a que levanta e reforza a superestrutura para consolidarse como clase politicamente dominante. Ese carácter agudízase ao tempo que estreita os seus vínculos coas capas máis desenvolvidas e fortalecidas do capital na súa fase imperialista, sendo así como a oligarquía traza todas as conexións necesarias para asegurarse de que o Estado responda aos seus intereses.

O paro, a fame, a pobreza e os desafiuzamentos son o resultado dunha política consciente e deliberada ao servizo do poder financieiro e o capital transnacional. Os que planifican o empobrecemento xeneralizado, os que deixan sen vivenda a centos de familias e os que expulsan da Universidade a miles de estudantes, teñen responder destas atrocidades.

Debemos elixir entre o continuismo dun modelo económico e social baseado no paro, a precariedade e a miseria de amplos sectores da poboación, ou ruptura. Xogámonos o noso futuro e o das novas xeracións. É posible saír desta barbarie e impoñer un cambio de rumbo, e ese cambio comeza pola unidade, unidade de todas as organizacións políticas e sociais que teñan como obxectivo último poñer fin a esta podremia política que nos está a destruír. Crear unha fronte capaz de forxar unha alternativa que atraia a millóns de cidadáns enfastiados, indignados e asustados. Chegou o momento de deixar a un lado absurdos personalismos, intereses mesquiños e diverxencias ideolóxicas secundarias. Ou nos unimos ou nos esmagan.