David Otero.-
Boa tarde a todas e a todos.
De primeiras, con contundencia, hoxe aquí… entre amigas e amigos, lectoras e lectores, dicir que quen nos preside é a palabra. A palabra nacida de manancial creativo noso. A palabra que corre como auga limpa e cristaíña… a toda luzada de ben pola terra de nós… neste pobo noso do galego. A palabra emerxente da experiencia intensa. Da vida pois… A palabra integrada en sensacións, desexos, a mesturas de imaxes, con pensamentos en exercício activo. A palabra posta e disposta a versos tecidos na marabilla… para que o papel sexa un soporte e así na Lingua Galega a súa esencia.Pois mal hai civilización posible…sen a palabra. Sen a palabra que nos pon na tradición e na historia. E así á palabra tamén digámoslle natureza de sermos… en poesía… digámoslle forma de beleza…digámoslle contido intenso da Lingua.
E tamén así …
Ti escoita palabra nosa…
vai e avisa,
por ocos e andares,
por silencios e balbordos,
lonxe e máis alá ( como dixo Manuel Antonio)
e chama…
a todas e a todos
sen diferencias…
e nesa fraternidade
ponlle ferramentas de pensar
de existencia e de vivencia
para…
sentir forzas en poesía
acariños de dozura…en poesía.
crítica de vida…en poesía
desafío á mortalidade…en poesía.
Pon pois no aire na palabra nosa…
o teu dicir
e que se lea intensamente nese papel
, este libro…
limpo tan emocional
cheo de tempo chairego contemporáneo
nese universo,
feitos hoxe hóspedes, que así lectores,
do noso anfitrión, así poeta,
facéndonos máis persoas con outras,
cando hoxe máis mundo no mundo
e nacendo nos sorrisos consentidos
e nas feridas padecidas
nese sentido que nos acolle.
E no aporte de poesía construída
A todo corazón…
no creativo de poñer alimento vivificante
indo por cerca de todo
nesa dialéctica do poeta
percibámonos lectoras e lectores…
no aflorar de versos multiplicados
que nos vinculan e determinan…
amorosos
ata mesmo por veces disentindo
pero sempre nos soños compartidos,
na imaginación creadora…
e nos desexos
e nos proxectos.
Nesa unidade…
Contexto de creación,
Nese diálogo…
acto de buscar…
de todas e de todos
na nacencia fundamental
palabra a palabra
nesa percepción intuitiva
xorde intensamente e versos a verso
a marabilla da obra traballada pedra a pedra
seriamente
para nela compartir mornura
para nela gustar sabor
pois nela será volver aos días…
e vestilos de bo campar
na poesía que respira
na poesía como manifesto de vida
no falar das rúas e dos casais
das Vilas e das cidades
nomeando.
Pois ben…hoxe presentamos, tal recén saído do forno…un poemario noviño e fresco, libro arrecendente,de mans traballadoras, en imaxe global-local…de chaira labrada,definida na sensibilidade do vivir, e posto á mira e como chamo:FOTOGRAMAS DA DESFEITA.
Un soporte que nos colle de ganchete. E nos invita a nos manter ocupados no exercício da liberdade que é a lectura e asemade niso…ben sabedores a nome e apelidos do poeta autor: MARTIÑO MASEDA LOZANO. Niso… sen olvidar a mediación exquisita e responsable, xa que logo plenamente cultural, do Instituto de Estudos Chairegos de Vilalba.
Si… Invitación a manternos ocupados na lectura e así no sentir en vida das palabras feitas poesía.Nesa enorme elasticidade feita voces de ben dicirelas tan pretas de nóse postas nos versos do poeta Martiño, pois así del poderemos dicir:… Que as lectoras e os lectores… seguiremos os nosos camiños, pero el, o Martiño, quédase na poesía… e así escoitamos a teimosía da súa man traballadora…cando o verso fala… e o poema fala…e a poesía fala…así mesmo…nese trebón de fantasías…e dicindo así sempre…facendo aos pobos habitables.
Hoxe pois estamos nun día de presente e de memoria, de sinalar, nun acontencer, cun libro en vida..a toda poesía aflorecendo a luz… en días de medrar na candelaria e no san brais…recordando hai dous días o nacemento de Rafael Dieste e a morte de Manuel Antonioe onte o nacer á vida á Daniel Castelao.Xaneiro de Gloria diremos.
Hoxe pois así…medra máis o pensamento…as palabras teñen a súa carga existencialmesmo confirman patoloxías…e niso…sen facer as cousas cómodas en poemas…celebramos poesía…e celebramos palabras emerxentes a modos de dicir na substancia patria da Lingua nosa… sen poder prescindir da nosa capacidade de emoción na lectura establecendo un itinerario consentido polos Fotogramas dos Fotogramas da Desfeita de Martiño na nosa Cultura e identidade… e neste pobo da Chaira entre amigas e amigos… digo Vilalba.
E así xa polo libro a percorrido de liberdade,a todo ler…na súa primeira parte titulada: A CASA DAS SOMBRÍAS PAREDES sinálase unha liña poética de fillo a pais,de pais a fillo, toda vital, direi asi Martiño…e nese percorrido cámara a ombro marcando o ronsel da hecatombe…imos pola cancela da aira e sabendo do exordio do propio autor.Tamén as portas da casa polas que liberar. Pois dentro están as asombradas paredes dos corredores que concorren nos corazóns sentidos do sanque que constitúe.
E velaí o dicir poético do autor desde as ventás da casa, as cales debesen deixar ver como a vida vai de camiño polos ires e vires dos días que circulan a ritmos propios deles e se enluman cara adentro para deixaren ver como se disgregan as miserias que se debuxan nas pedras mortas das asombradas paredes, facendo forzas para reflictírense nos sentires, nos avisos, nas dúbidas e nas certezas, existenciais do noso autor, o poeta, digo Martiño.
A outra marca vai nun corpo que se constrúe desde o noxo, o desprezo, os crimes,que se proxectan no medo, na mentira e na morte.Non se fala para indiferentes.O sangue dos vencidos zumega…Eles son quen habitan na memoria dos que non esquencen.E claro, di o poeta…claro que hai que neutralizar as inercias caando na busca da absoluta liberdade.Ese predicado ineroxorable.
E van logo esquecementos e logo derrotas…E os día minguan…E gotexan as desesperanzas… E outra vez…as derrotas. E na casa o silencio que sinala.
E deixándose morrer mentres se tenta atopar os anacos de sorrisos roubados para escribir FELICIDADE Esa marcha. E así xorde o berro…Non…!!! A memoria…E vai todo logo… entre preguntas, nun horizonte musical, quizabes direi futuro novo…convidando a luz…e saíndo fóra por beber…agora grolos de esperanza tan necesarios.
E segue o libro pola súa segunda parte, O SANGUE QUE NOS CONSTITÚE,E por ela…a ando poético…Un introducir de mans de criminal,Indiferente a fotogramas do medo,Da mentira,Da morte…
Na invernía dos abrazos onde a rebeldía ule a derrota e o silencio devora o corpo da palabra.A vesanía baixou do monte pondo palabras que aldraxan a memoria. A vesanía con nomes de moitos nomes.A nai co seu fillo morto proclama FÓRA OS IMPERIALISTAS e pregúntase que foi daquel soño de ser raíña do seu palacio de cristal.E o cidadán de nome plural é suxeito submetidoE anda espido ao frío do sistema que lle aterece os pasos…
Pero na casa resiste mentres fóra …e con máis…Triunfa a linguaxe do sátiro…e actúan os hipócritas faladores.
E polo andar do libro… os anos foxen e as lembranzas quedan e seguen as ínfulas do déspota e segue o sorriso do dictador.O tren do solpor avanza. E a soidade vai no corpo de macho homicida.E a nai chora.E soamente desexa…Que a morte fo fillo non fose en balde.
-Quen gusta, preguntamos… e así o poeta Martiño… da PALABRA MORTA?
E destas as hostes da desfeita avanzan borrándose dos rostros os naturais sorrisos tratando de soterrar historiasE quedan as bágoas.O sangue das derrotas.As esperanzas traumatizadas…Asi e alí…Nesa vía sen retorno (di o poeta). E confesa…na esperanza de ser…na raíz do verbo, que o pobo é alento que non sucumbe á derrota, pois non debe ser pedra ou libro aos que se lle arrinquen as memorias.Nós dicimos pola nosa conta que non son os vencedores os únicos que contarán as historias.Non basta.
Estes fotogramas da desfeita son obra do poeta Martiño Maseda.Poeta chairego que vai indo na búsqueda convencida.E que nomea, que fai luz propia e menceres.El canta - confesional do sentir- a tons de conversas no falar popular, intensamente, en poesía.Regresando sempre á casa, pois el nunca se olvida de volver.
E así, logo da lectura deste poemario,gustaríame que o seu autor recibise chamos de lectoras e de lectores…e que lle dixesen:
Teño algo que dicirche Martiño.
Lin o teu libro
E en min gardeino todo ben
para que todo sexa transparente.
Escoita …Escoita ben, Martiño
achégate ao meu oído
e falemos despacio
moi despacio
e sen présas…
como se parasen de se marcaren os tempos,
pois agora…
todo é …
algo máis distinto
Escoita…
que che vou falar…
vouche falar…
dos teus versos.
Ponlle atención…
a este meu entusiasmo
na palabra do meu ler
na palabra miña e túa
esa medida de mundos nosos
nese soñar espertos…
nolos dous…
Neste desexo…
Fundamental.
Escoita…
E nós preguntámonos::::
-Que se contarán…?
Pica na imaxe para ver todas as fotos do evento
David Otero é mestre e escritor.
0 comentários :
Danos a túa opinión