Aute

María Xosé Lamas.- Corría a primavera do oitenta e catro cando, grávida do meu primeiro fillo, o que daquela era o meu marido convidou a vivir na casa a unha “amiga” que traballaba de locutora nunha radio da cidade.

En días previos, escoitaba a diario unha dedicatoria daqueles programas que se adoitaban facer naquela época: “Para quen ela sabe, unha canción de Luis Eduardo Aute “ e soaba a canción “Una de dos”, cuxa letra continuaba: “o me llevo a esa mujer, o entre los tres nos organizamos, si puede ser”.

Cando aquela tarde cheguei do colexio, no canto de abrir coa chave, chamei ao timbre e abriume ela a porta. Entrei e comprobei que nun cuarto que tiñamos sen utilizar estaba a mudanza feita. Din a volta e deixeille recado ao meu home de que se puxera en contacto comigo na casa dunha amiga.

Contaba só vinte e dous anos naquela democracia acabada de estrear e na que a apertura mental aínda facía augas. Mais esta situación superábame e manifesteime contundentemente: “se esta tarde non está a habitación baleira, eu mesma a librarei”. Non fixo falla, ficou libre sen ter eu que intervir. Mais en breve tamén se baleirou a vivenda común…

Sempre admirei a Aute. Aquel “Al alba” marabilloso non deixaba a ninguén impasíbel; os seus poemas musicados, a súa pintura, a súa particular maneira creativa de amosarse ao mundo era envexábel! Pero, dende aquel momento, tiven cara el un sentimento de amor - odio non doado de explicar.

Hoxe, ao saber do seu pasamento, quero reconciliarme con el. Pedirlle desculpas por non saber separar os sentimentos da súa labor de achegar ao mundo a verdade feita arte.

Amigo Aute, que a terra che sexa leve!