A autoacusación

Iago Castro

A miña amiga Celina envíoume por mail a foto que poden ver arriba. Sabe que me gustan en xeral as cousas raras, e en particular as pintadas nas paredes e cartaces como este que invitan á reflexión.

Non sei de onde o sacou, nin me importa moito. Obviamente, corresponde a un centro educativo, xa que contén dous elementos identificadores: “alumnos” e “aulas”. A calidade da imaxe é de telemóbil, aparello ao que a miña amiga é ben afeccionada, pero isto –o da calidade, non o da afección- non impide ler con claridade un contido, cando menos, sorprendente. Imos por partes:

Proposición Nº 1. Os alumnos responsables de facer pintadas nas aulas que o digan en secretaría e non se tomarán medidas disciplinarias.

O primeiro que me vén á cabeza é un libro do médico e sexólogo alemán Ernst Burchard titulado Zur Pychologie der Selbstbezichtigung, que ven a ser algo así como A Psicoloxía da autoacusación. Cando o lin por vez primeira, ademáis de que o meu alemán era aínda abondo escaso, xa me pareceu un tocho bastante intragábel, polo que non me vou tomar a molestia de volvelo a facer. Tampouco lembro nada do que no libro se trata, senón tan só do nome. Así que, se agardaban unha rigorosa análise psicoanalítica da primeira proposición, se cadra deban molestarse en buscar o libro de Burchard e servirse vostedes mesmos... aínda que non llelo recomendo.

O que sí me vén a fío é unha reflexión acerca das consecuencias da frase, vexamos: Se eu fose alumno do centro en cuestión e, digamos, non tragase á xefa de estudos, non tardaría nin cinco minutos en acudir á ferrallaría máis próxima na procura dun bote de esprai, dirixiríame veloz a unha aula e emborrallaría as paredes con algo así: A XEFA DE ESTUDOS É UNHA IMBÉCIL, FEA E INSOPORTÁBEL con letras ben grandes de cor vermella. A continuación, e para facerme merecente das garantías dadas polo centro, baixaría inmediatamente á secretaría e asinaría unha confesión en toda regra: EU FUN O DA PINTADA. Como consecuencia, e como promete o cartaz, non se tomarían medidas disciplinarias. E que viva la Pepa! A esas alturas xa me tería decatado do baratos que son os botes de pintura en esprai e, se combinamos isto coa laxa norma existente, ía pasar tardes ben entretidas a conta de calquera que me caese mal e máis das paredes do centro, coas posteriores e liberadoras confesións.

Ostras! Confesións. Pero se iso é no que consiste! O/s a/s perpetradores/as do cartaz non inventaron nada! Isto xa o descubriran os cregos hai ben tempo! E eu non me tiña decatado até esta altura do artigo. Manda carallo! A pintada é coma un pecado, e a autoacusación na secretaría ven ser algo así como a confesión no confesionario. Será un dos tan cacareados legados da tradición xudeo-cristiá?

Proposición Nº 2. Se non o din e nos enteramos de quen foi, tomaranse as medidas disciplinarias oportunas.

Pero, imos ver: como non vou dicilo? Tomádesme por parvo, ou que? Voume arriscar a unha expulsión cando coa “confesión” non só quedo absolto senón que tamén libero a conciencia? Ademáis: como pretendedes enterarvos? A través da delación? Da tortura, talvez? Existe no centro unha policía científica que analisará as pegadas, determinará o calibre do vaporizador de pintura e me pillará mediante as videogravacións das cámaras de seguridade da ferrallaría?

Por certo, o da "oportunidade" das medidas disciplinarias será para quen as impón, non para o que as sufre. Para este son máis ben "inoportunas", habitualmente. As frases feitas...

E, como coda, estou dacordo até certo punto en que o nivel de algúns alumnos de hoxe deixa bastante que desexar. Pero é que hai cada mestre...

iago.d.castro@hotmail.com