Xulio Xiz
O tema dos roubos nas igrexas, tan de actualidade na Terra Chá, merece a atención de todos, especialmente dos poderes públicos que teñen que tomar medidas ó respecto e sen tardar, porque o problema é tamén de todos nós.
Hai anos, era imposible plantearse un tema coma este porque roubar nun territorio sagro era algo que repugnaba mesmo ós ladróns, e a necesidade tiña que ser moita para que alguén se decidise a roubar o diñeiro das “boetas”, como se lles chamaba ós “cepillos” para depositar esmolas, e xa non digamos unha imaxe ou pezas valiosas que as imaxes pudiesen portar.
As igrexas permanecían abertas, sen ningún tipo de protección, ou todo o máis pechadas pero coa seguridade de que a chave estaba na casa que quedase máis preto da igrexa, chave que se deixaba a calquera que quixese entrar para rezar ou simplemente para contemplar as riquezas que a igrexa posuía.
Os tempos cambiaron, e ese respecto polo sagrado hai moito tempo que deixou de profesarse, e hoxe os templos son lugar preferente para os amigos do alleo coidando que alí hai botín seguro. A falla total de medidas de seguridade tan básicas como unha alarma, a carencia de cultos diarios, a distancia nalgunhas parroquias de casas habitadas, convirten as igrexas nos lugares perfectos para ser desvalizados.
Igrexas de Pastoriza, Abadín, Pol, Guitiriz e Castro de Rei sufriron nos últimos tempos roubos máis ou menos importantes. E en Vilalba, Corbelle, Codesido e Belesar. En Alba intentárono sen conseguilo. E non é que os roubos fosen moi importantes se atendemos á contía, pero son outros antecedentes e proba de inseguridade que se debe atallar.
Nun roubo en Guitiriz, na igrexa de Bascuas, chove sobre mollado, porque alí é onde Alfonso Blanco Torrado ten instalado un museo, creado e formado pola súa iniciativa e ás súas expensas, que foi desvalixado non hai moitos meses e que agora volveu sufrir un roubo.
O tema hai que relacionalo directamente con outros feitos delictivos detectados en Vilalba que causan preocupación, e que fai que os empresarios do polígono industrial se planteen controlar con cámaras a seguridade naquela superficie, e que o alcalde vilalbés, Gerardo Criado, se plantee reunir a xunta de seguridade local para estudiar en conxunto un problema que xenera inseguridade na poboación e ó que hai que poñer remedio o máis axiña posible.
Pero aínda que se inscriba dentro dun panorama moito máis amplo, volvo ó tema das igrexas, no que a colaboración dos habitantes das parroquias pode e debe ser moi importante.
Antes era máis doado, pero aínda agora nunha parroquia rural é moi difícil que alguén de forra pase desapercibido. Por outra banda, a instalación de medidas de seguridade debera ser estudiado urxentemente, porque a fin de contas o que se levan é patrimonio de todos.
Afortunadamente, conservamos un sentimento de propiedade colectiva, e a cada casa da parroquia afecta o que ocorra no territorio parroquial, xa non digamos na igrexa. Ou sexa, que esto non é somente un problema do cura e o obispado, senón do concello, das autoridades, e de todos os habitantes da parroquia.
O tema está aberto, pendente de resolver, pero máis que de fora a solución ten que vir de dentro, da parroquia, dos vecinos. Ou sexa, que “mans á obra”.
Hai anos, era imposible plantearse un tema coma este porque roubar nun territorio sagro era algo que repugnaba mesmo ós ladróns, e a necesidade tiña que ser moita para que alguén se decidise a roubar o diñeiro das “boetas”, como se lles chamaba ós “cepillos” para depositar esmolas, e xa non digamos unha imaxe ou pezas valiosas que as imaxes pudiesen portar.
As igrexas permanecían abertas, sen ningún tipo de protección, ou todo o máis pechadas pero coa seguridade de que a chave estaba na casa que quedase máis preto da igrexa, chave que se deixaba a calquera que quixese entrar para rezar ou simplemente para contemplar as riquezas que a igrexa posuía.
Os tempos cambiaron, e ese respecto polo sagrado hai moito tempo que deixou de profesarse, e hoxe os templos son lugar preferente para os amigos do alleo coidando que alí hai botín seguro. A falla total de medidas de seguridade tan básicas como unha alarma, a carencia de cultos diarios, a distancia nalgunhas parroquias de casas habitadas, convirten as igrexas nos lugares perfectos para ser desvalizados.
Igrexas de Pastoriza, Abadín, Pol, Guitiriz e Castro de Rei sufriron nos últimos tempos roubos máis ou menos importantes. E en Vilalba, Corbelle, Codesido e Belesar. En Alba intentárono sen conseguilo. E non é que os roubos fosen moi importantes se atendemos á contía, pero son outros antecedentes e proba de inseguridade que se debe atallar.
Nun roubo en Guitiriz, na igrexa de Bascuas, chove sobre mollado, porque alí é onde Alfonso Blanco Torrado ten instalado un museo, creado e formado pola súa iniciativa e ás súas expensas, que foi desvalixado non hai moitos meses e que agora volveu sufrir un roubo.
O tema hai que relacionalo directamente con outros feitos delictivos detectados en Vilalba que causan preocupación, e que fai que os empresarios do polígono industrial se planteen controlar con cámaras a seguridade naquela superficie, e que o alcalde vilalbés, Gerardo Criado, se plantee reunir a xunta de seguridade local para estudiar en conxunto un problema que xenera inseguridade na poboación e ó que hai que poñer remedio o máis axiña posible.
Pero aínda que se inscriba dentro dun panorama moito máis amplo, volvo ó tema das igrexas, no que a colaboración dos habitantes das parroquias pode e debe ser moi importante.
Antes era máis doado, pero aínda agora nunha parroquia rural é moi difícil que alguén de forra pase desapercibido. Por outra banda, a instalación de medidas de seguridade debera ser estudiado urxentemente, porque a fin de contas o que se levan é patrimonio de todos.
Afortunadamente, conservamos un sentimento de propiedade colectiva, e a cada casa da parroquia afecta o que ocorra no territorio parroquial, xa non digamos na igrexa. Ou sexa, que esto non é somente un problema do cura e o obispado, senón do concello, das autoridades, e de todos os habitantes da parroquia.
O tema está aberto, pendente de resolver, pero máis que de fora a solución ten que vir de dentro, da parroquia, dos vecinos. Ou sexa, que “mans á obra”.
0 comentários :
Danos a túa opinión