Socialistas vs. Socialistas

Iago D. Castro

O alcalde de Vilalba debe estar pegando choutos de alegría. Non é para menos. Nas anteriores eleccións municipais Criado e o PP local, que non son parvos, viron ameazada por vez primeira a súa perpetua hexemonía no control do Concello e os seus resortes, e temeron non sen razón que o censo vilalbés se sumara á corrente hexemónica que na Galiza lle foi quitando o poder á dereita para poñelo en mans de coaligazóns PSdG-BNG.

Tres elementos xogaban en contra: a propia oleada anti-PP que, cansa das prácticas neocaciquís do partido da gueivota, propiciou a alternancia democrática, o magnífico traballo realizado polo grupo municipal do BNG na anterior lexislatura e o "efecto Veleiro" da candidatura local socialista, que a piques estivo de darlles un bo susto.

Neste ambiente, non estranou que a formación conservadora retomara prácticas de antano, non sempre abandoadas, pero até entón usadas con máis moderación: cálculos electorais baseados nas parroquias clave reforzados cun frenesí de obras, carretaxe a esgalla -todos puidemos ver a certos personaxes, taxistas por un día, achegar votantes unha e outra vez aos colexios, incluso na propia vila- e moitas outras de máis ca dubidosa ética. Pola vía da mobilización, o PP salvou os mobles de milagre, pois milagre é para calquera que entenda un pouco de politoloxía o feito de que nalgunha parroquia, particularmente envellecida, votara o 94% do censo electoral!

Malia o batacazo do BNG, ficou a sensación de que había unha corrente ascendente, de que sería cuestión dunha lexislatura máis afastar do goberno local á facción que ven gobernando sen interrupción dende 1936 (non, non me engano: hai unha continuidade evidente entre os políticos de antes e os de despois).

A Voz de Vilalba ven rexistrando nos últimos días os coletazos da polémica suscitada no seo da agrupación local do PSdG entre os partidarios dos Martín Seco e os de Eduardo Vidal. Non entrarei no fondo das acusacións que uns e outros se dirixen, senón nas súas consecuencias: liquidación do "efecto Veleiro", división do grupo municipal e máis do electorado, neutralización, en suma, do avance conseguido nas últimas eleccións.

Non é isto, señores. Os desexos de cambio dunha parte importante da sociedade, sumados ao desastre sen paliativos que representa a xestión de Criado, e non digamos as súas actitudes, merecerían unha oposición unida, combativa e que proxectara unha imaxe de recambio posible, desexable e necesario. Compre, pois, aparcar as diferenzas, sumar esforzos. Un "ticket" electoral composto por Veleiro, Seco Jr., Vidal e outros destacados militantes de ambas faccións, sería un poderoso motor de cambio. Para iso, ademais, o grupo municipal socialista debería non trabucar o adversario, que non é o BNG, senón o precario e desnortado goberno local.

Cónstame que hai, incluso, militantes do Partido Popular consternados coa división socialista. Son aqueles que entenden que a designación de Criado no seu momento meteu aos populares nun calexón sen saída, que comprenden que a prepotencia, a arroutada e o desprezo polos que non comungan co poder, e aínda por moitos que si, abocan o longo predominio da dereita a un desastre que pode ser irreparable. Serían potenciais aínda que inesperados apoios se se deran as circunstancias necesarias para un cambio, pois saben que só se pode descabalgar á actual dirección perdendo as próximas eleccións, mellor cunha pequena marxe que facilite a renovación popular, pero sen perder a esperanza de retomar no futuro o goberno local.

É cuestión, pois, de fixar prioridades, máis alá dos lexítimos anceios de medre persoal ou de trunfo da propia facción. Compre, primeiro, que deixen de tirarse os trastes á cabeza, que recompoñan o desastre antes de que sexa demasiado tarde. Xa o dixo o alguén: falando enténdese a xente.