Xulio Xiz
En Santaballa, veñen de entregarse 1.200 títulos de propiedade a outros tantos beneficiarios dos traballos da concentración parcelaria da parroquia.
A Concentración parcelaria é un sistema que empezou a extenderse por Galicia nos anos sesenta e setenta, en longos procesos dos que tardaron en verse as vantaxes pero do que hoxe ninguén discute as virtudes de que nas zonas rurais se teñan menos fincas, concentradas, ben comunicadas, con explotacións rendibles, humanizadas e racionais.
Foi difícil que en Galicia entrase este sistema pola nosa natural vinculación coa propiedade privada, pola especial valoración das nosas propiedades, moitas veces só fundada na querencia que temos polas cousas que posuímos, sobrevalorando pequenas fincas, anacos do rural que para nós teñen o especial valor de ser froito do traballo dos nosos devanceiros, entrañables propiedades por riba de calquera tasación imparcial.
Pois o fundamento da concentración parcelaria está en que o minifundismo, as pequenísimas fincas producto de divisións sucesivas entre herdeiros dunha casa, se concentren de xeito que se aproveiten mellor eliminando cómbaros, muros, camiños, baldíos, e – no caso de Santaballa - dun promedio de 11 fincas por propietario se queden despois da concentración en dúas fincas por cada un.
Dez ou quince anos poden ser precisos para rematar un proceso que remata cunha degradación das propiedades rurais varias veces centenaria. Porque hai que empezar por coñecer a quen pertencen verdadeira e legalmente as fincas de toda unha parroquia despois dos sucesivos cambios ou vendas, escritas ou non, particulares ou ante notario, e de propietarios que viven na parroquia, na comarca, na emigración interior ou na emigración ultramarina.
Despois da investigación, estudo dos terreos para establecer o valor de cada un, e finalmente repartir entre os propietario unha superficie rústica proporcional á inicialmente aportada, con valor tamén proporcional sexa cal fose a composición do terreo e a súa idoneidade para o cultivo ou outras actividades.
En Santaballa, este proceso debeuse facer con excelente xeito cando só se produciu unha ducia de recursos en relación co resultado, conseguíndose por fin establecer as definitivas propiedades, das que as autoridades competentes – Delegado de medio rural e Alcalde de Vilalba- entregaron os títulos definitivos de propiedade.
As concentracións parcelarias de Galicia deron lugar a longuísimos procesos, guerras abertas, liortas con mortos, pero ó final impúxose a razón, e zonas como A Pastoriza son a demostración palpable de que a modernización deste país na zona rural pasa por esta concentración parcelaria que reduce fincas, comunica parcelas, racionaliza explotacións e permite traballar moito máis comodamente e con axeitada maquinaria as propiedades de cada comuneiro, podendo ademáis disfrutar colectivamente das zonas comúns que quedan para a parroquia unha vez concetradas as fincas particulares.
Moi posiblemente os santaballeses teñen xa comprobado repetidamente as vantaxes do sistema, e poderán aconsellar ós indecisos doutras parroquias. Porque ultimamente non se fala moito das concentracións parcelarias, posiblemente polas dificultades do proceso e a súa longa tramitación. Por eso gosto de saber que aínda hai lugares, neste caso Santaballa, onde o tema está plenamente vixente.
A Concentración parcelaria é un sistema que empezou a extenderse por Galicia nos anos sesenta e setenta, en longos procesos dos que tardaron en verse as vantaxes pero do que hoxe ninguén discute as virtudes de que nas zonas rurais se teñan menos fincas, concentradas, ben comunicadas, con explotacións rendibles, humanizadas e racionais.
Foi difícil que en Galicia entrase este sistema pola nosa natural vinculación coa propiedade privada, pola especial valoración das nosas propiedades, moitas veces só fundada na querencia que temos polas cousas que posuímos, sobrevalorando pequenas fincas, anacos do rural que para nós teñen o especial valor de ser froito do traballo dos nosos devanceiros, entrañables propiedades por riba de calquera tasación imparcial.
Pois o fundamento da concentración parcelaria está en que o minifundismo, as pequenísimas fincas producto de divisións sucesivas entre herdeiros dunha casa, se concentren de xeito que se aproveiten mellor eliminando cómbaros, muros, camiños, baldíos, e – no caso de Santaballa - dun promedio de 11 fincas por propietario se queden despois da concentración en dúas fincas por cada un.
Dez ou quince anos poden ser precisos para rematar un proceso que remata cunha degradación das propiedades rurais varias veces centenaria. Porque hai que empezar por coñecer a quen pertencen verdadeira e legalmente as fincas de toda unha parroquia despois dos sucesivos cambios ou vendas, escritas ou non, particulares ou ante notario, e de propietarios que viven na parroquia, na comarca, na emigración interior ou na emigración ultramarina.
Despois da investigación, estudo dos terreos para establecer o valor de cada un, e finalmente repartir entre os propietario unha superficie rústica proporcional á inicialmente aportada, con valor tamén proporcional sexa cal fose a composición do terreo e a súa idoneidade para o cultivo ou outras actividades.
En Santaballa, este proceso debeuse facer con excelente xeito cando só se produciu unha ducia de recursos en relación co resultado, conseguíndose por fin establecer as definitivas propiedades, das que as autoridades competentes – Delegado de medio rural e Alcalde de Vilalba- entregaron os títulos definitivos de propiedade.
As concentracións parcelarias de Galicia deron lugar a longuísimos procesos, guerras abertas, liortas con mortos, pero ó final impúxose a razón, e zonas como A Pastoriza son a demostración palpable de que a modernización deste país na zona rural pasa por esta concentración parcelaria que reduce fincas, comunica parcelas, racionaliza explotacións e permite traballar moito máis comodamente e con axeitada maquinaria as propiedades de cada comuneiro, podendo ademáis disfrutar colectivamente das zonas comúns que quedan para a parroquia unha vez concetradas as fincas particulares.
Moi posiblemente os santaballeses teñen xa comprobado repetidamente as vantaxes do sistema, e poderán aconsellar ós indecisos doutras parroquias. Porque ultimamente non se fala moito das concentracións parcelarias, posiblemente polas dificultades do proceso e a súa longa tramitación. Por eso gosto de saber que aínda hai lugares, neste caso Santaballa, onde o tema está plenamente vixente.
0 comentários :
Danos a túa opinión