Veñen tempos convulsos

Antón Baamonde

Veñen tempos políticamente convulsos. No inmediato a encrucillada catalana -o financiamento primeiro, máis tarde a sentencia sobre o Estatut- vai poñer a proba as relacións entre PSOE e PSC. Montilla non quere ser Maragall: non quere sacrificarse no altar da gobernabilidade do estado. Pero para o goberno central esa negociación pode supoñerlle unha presión insoportable doutras comunidades de intereses afectados -Galicia entre elas- e da dereita, que esta vez se dividirá os papeis de policía bo -Rajoy- e policía malo -a caverna mediática madrileña con Espe á cabeza-.

O normal é que retorne a crispación, máis problemática en tempos de crise extrema -as noticias do paro, a cifra das familias nas que non traballa nin un só membro, son estarrecedoras-. Salvo que suceda un miragre esa conxunción de factores se levará por diante ao goberno do PSOE en Madrid. Cando iso suceda haberá que ter en conta estes dous datos; como moi ben afirmaba Fermín Bouza o pacto do PSE co PP en Euskadi xerará un agostamento do espazo estratéxico que pode notarse máis cando perda o poder. Ademais, as clases medias urbanas hai tempo que foron gañadas, no seu núcleo duro, polo PP.

Pode derivarse daí isto: que en España, que dende a transición era un país tomado no seu conxunto de centro esquerda, pase a establecerse un ciclo prolongado de poder da dereita. A temperatura basal parece estar xirando nesa dirección. No entanto, CiU e PNV retornarán ao goberno establecendo a tradicional entente co goberno central. En Galicia iso podería significar un notable apoio para Núñez Feijóo. Podería darlle tempo para gañar terreo e solidificar a reconquista. Aínda que hai que ter en conta que a súa victoria foi anómala, non só imprevista. No noso caso, a estas alturas o normal sería que gañase o bipartito, dada a transformación da estructura social e outros datos menores.