Moncho Paz
Antes de ser pai, o mes de setembro estaba asociado ás vacacións na lonxanía, á necesaria escapada para renovarse, ao punto final do verán. Agora significa o retorno ao traballo, con depresión post-vacacional incluida, e tamén a volta ao cole dos raparigos, que teñen que facer un esforzo para recuperar a rutina do curso académico e atoparse de novo cos seus compañeiros. E aos pais tócanos afrontar unha importante partida de gastos derivada do regreso ás aulas, que este ano viuse incrementada polo confusionismo xerado pola Consellería de Educación, coa supresión da gratuidade universal dos libros de texto, e a polémica informativa da ministra Jiménez sobre os protocolos de actuación coa gripe A. Con todo isto non podo evitar sentirme coma Tom, aquel astronauta deprimido de Space Oddity, a famosa canción que compuxo David Bowie hai corenta anos, mentres o home pisaba a lúa e eu estaba a piques de chegar a este mundo.
Ao marxe do retorno á actividade escolar, setembro é tamén o mes da planificación: actividades extraescolares para os fillos e promesas de rachar co sedentarismo para os pais. Unha data chea de boas intencións, como acontece con xaneiro e os plantexamentos de todos os anos. A estas alturas da miña vida, xa non teño moitas dúbidas sobre o predecibles que somos os seres humanos. Cóntolles todo isto para que entendan unha situación que me aconteceu esta semana en Compostela e que me fixo matinar se estou no século XXI, sigo ancorado no XX ou, polo meu idealismo, merezo pertencer ao XIX.
A partir das oito da mañá do martes abríase o proceso de inscrición nos cursos de natación que cada ano se imparten nas piscinas do Multiusos Fontes do Sar da nosa cidade. A véspera dirixínme a solicitar a información pertinente e os impresos, tanto para adultos como para nenos. A primeira sorpresa leveina cando me aconsellaron que fixese acto de presenza alomenos cunha hora de antelación –o día dos adultos– e “bastante antes” o día dos rapaces. Como en anos anteriores intentara sen éxito inscribirme por Internet –a páxina quedaba colapsada con bastante frecuencia- armeime de valor e deiteime unha miguiña antes do previsto para facilitar o madrugón. O primeiro día da cola decidín ir acompañado de El gaucho insufrible, colección de relatos de Roberto Bolaño, para facer máis curta a espera.
A fila de interesados en mellorar a nosa técnica de natación a baixo prezo era longa, igual que a espera, e lembroume a vinte anos atráis, cando se produxo a caída do muro de Berlín e tiven que viaxar a Cuba cun grupo de xornalistas para ver como afectaba este feito histórico aos habitantes da illa caribeña; estando en La Habana unha tarde de moita calor, decidimos mercar un xelado na famosa Copelia. Estivemos agardando dúas horas para degustar o sorbete, nunca cola de persoas que daba medo, con curvas e todo. Situacións surrealistas que nos depara a vida, pero das que podemos aprender algo: non sei se repetirei a experiencia.
Ao marxe do retorno á actividade escolar, setembro é tamén o mes da planificación: actividades extraescolares para os fillos e promesas de rachar co sedentarismo para os pais. Unha data chea de boas intencións, como acontece con xaneiro e os plantexamentos de todos os anos. A estas alturas da miña vida, xa non teño moitas dúbidas sobre o predecibles que somos os seres humanos. Cóntolles todo isto para que entendan unha situación que me aconteceu esta semana en Compostela e que me fixo matinar se estou no século XXI, sigo ancorado no XX ou, polo meu idealismo, merezo pertencer ao XIX.
A partir das oito da mañá do martes abríase o proceso de inscrición nos cursos de natación que cada ano se imparten nas piscinas do Multiusos Fontes do Sar da nosa cidade. A véspera dirixínme a solicitar a información pertinente e os impresos, tanto para adultos como para nenos. A primeira sorpresa leveina cando me aconsellaron que fixese acto de presenza alomenos cunha hora de antelación –o día dos adultos– e “bastante antes” o día dos rapaces. Como en anos anteriores intentara sen éxito inscribirme por Internet –a páxina quedaba colapsada con bastante frecuencia- armeime de valor e deiteime unha miguiña antes do previsto para facilitar o madrugón. O primeiro día da cola decidín ir acompañado de El gaucho insufrible, colección de relatos de Roberto Bolaño, para facer máis curta a espera.
A fila de interesados en mellorar a nosa técnica de natación a baixo prezo era longa, igual que a espera, e lembroume a vinte anos atráis, cando se produxo a caída do muro de Berlín e tiven que viaxar a Cuba cun grupo de xornalistas para ver como afectaba este feito histórico aos habitantes da illa caribeña; estando en La Habana unha tarde de moita calor, decidimos mercar un xelado na famosa Copelia. Estivemos agardando dúas horas para degustar o sorbete, nunca cola de persoas que daba medo, con curvas e todo. Situacións surrealistas que nos depara a vida, pero das que podemos aprender algo: non sei se repetirei a experiencia.
0 comentários :
Danos a túa opinión