Por César ReisXa está. Tiña que dicilo, pero por favor que ninguén se alporice agora nin se sinta magoado por ilo. Non me move unha especial xenreira ás chamadas redes sociais. Iso é o que penso. O que ocorre é que teño un grave problema de sincronización coas modas. Déixenme que me aclare. Pero o mellor é que comece polo principio.
A cousa iniciouse hai uns meses. Até entón sucedíame o mesmo que lle ocorre a case todo o mundo, xa saben, abría o correo electrónico e atopábame sepultado baixo aluvións de mensaxes dos meus amigos: reenvíos de powerpoints con chistes ou proclamas cheas de boas vibracións, adobiadas de música chill out, aínda que elaboradas con dubidoso gusto estético; ligazóns a noticias ou vídeos cuxa actualidade esixía unha urxencia tal que, se non se abrían no acto, xa non facían a menor graza a ninguén; unha selección dos vellos e entrañables contos de toda a vida (sobre todo os máis ordinarios e bestas); parvas cadeas que esixían a súa continuación de contado se un non desexaba ser vítima dalgún tipo de maldición de dimensións, cando menos, bíblicas (unha versión moito máis cutre xa se coñecía outrora para o correo ordinario e os mesmos que entón nunca lle deran credibilidade eran os que máis teimaban agora en que se reenviasen) e…, en fin, de cando en vez, se a cousa se terciaba, algunha que outra carta de vellos amigos na que narraban moitas das súas vicisitudes consuetudinarias.
Ante este alude eu adoitaba facer o mesmo que todo o mundo (si, si, non me sinalen co dedo nin miren para outro lado): borraba directamente sen abrilos a inmensa maioría destas mensaxes, reenviaba algunha delas escolléndoa ao chou e contestaba outras con frases o suficientemente neutras (“boíííííísimos, nacho”, “a bomba, meu, a bomba”, “ha, ha, branco e en botella”…), pero que servisen para amosar que, non só os lera, senón que devecía por eles e que os consideraba o summum da orixinalidade e do humor máis vangardista.
O caso é que, como dicía dous parágrafos máis arriba, chegou un día no que, sen aviso previo, deixei de recibir estes mails. De feito hei confesar que, en realidade a esas alturas, xa o miraba con tan pouca asiduidade que non podería xurar que a cousa fose de golpe ou que se producise dun xeito gradual. Nun comezo pensei que se trataría dalgún erro do meu servidor de Internet, pero logo de comprobar que nin a conexión, nin o programa de correo fallaban, comecei a inquietarme. Desesperado collín algunha das mensaxes con parvadas que aínda, afortunadamente, non borrara e reenvieina, primeiro dun xeito totalmente aleatorio, logo a toda a miña lista de direccións. A resposta foi cero, o baleiro. Nada. Nin ese mesmo día (o que viña sendo o máis habitual), nin varias semanas despois obtiven resposta.
A cousa é que por aquel entón andaba eu dándolle voltas á idea de facerme un blogue, por iso de estar na onda e repartir polo mundo gratuitamente as miñas importantes e enxeñosas opinións sobre os temas máis diversos da abondosa actualidade política, económica ou agropecuaria. De xeito tal que un día, falando cun amigo, comenteillo. A súa resposta deixoume bastante perplexo, “para que?”, díxome. “Que sei eu”, respondín non sen certo rubor, “para compartir cos amigos as miñas inquietudes, ou así”. “Os blogues”, aseverou el con firmeza, “sonche xa un xénero defunto e o mesmo ocorre”, continuou sen compaixón, “co correo electrónico, o que tes que facer, meu, é virte para o Facebook, que é onde agora andamos todos”. A xulgar pola súa cara de estupefacción, primeiro, e pola gargallada brutal que me plantou nos fociños, despois, hei de supor que a miña resposta sorprendeuno máis do que eu agardaba: “Face… eeeeeeeehhhhhhhh?”.
Recoñezo que son lento. Sempre o fun. A miudo chego tarde a todas partes e, o que é aínda peor, a todas as modas. Cando todos ían ás discotecas cos pelos de cores e de punta e os vaqueiros rotos, eu aínda levaba os meus pantalóns de campá, a camisa con volantes, un fermoso tupé e aquel movemento de cadeiras ao Tony Manero. Tardei varios anos en comprender as gargalladas daqueles pipiolos.
En fin, o meu amigo doeuse de min e permitiume entrar cos seus contrasinais durante un tempo na súa conta de Facebook, así que, de cando en vez, fágoo. Fágoo, pero non interveño, síntome como un voyeur ou, mellor, como un flâneur ou, mellor aínda, como un demiurgo que repara marabillado en como se comportan as súas criaturas cando non son conscientes da súa presenza. O invento non está mal, hei recoñecelo, aúna moitas das calidades do correo electrónico, dos blogues, dos álbumes de fotos on-line… Ollo para os vídeos que poñen uns e outros, leo os seus breves aínda que sisudos monólogos dunha ou dúas liñas, esculco as súas fotos, as súas listas de amigos e si, efectivamente, comprobo que alí tamén están todos os meus, mesmo aqueles que xa non se falaban entre si se teñen incorporado agora ás listas os uns dos outros. Ao ver todo isto, todo ese mundo paralelo, toda esta fervenza, coido que, efectivamente, Facebook corrobora aquela vella teoría de que, entre dúas persoas calquera do mundo, median, como máximo, seis graos de separación. Con todo, a pesares de que o meu amigo me autorizou a facelo no seu nome, cuidome moito, como xa dixen, de intervir. Penso que se o fixese, se cadra podería cambiar o rumbo natural das cousas, o destiño de toda a humanidade, se cadra podería desencadear un efecto bolboreta tal que se producise unha reacción en cadea de proporcións, cando menos, bíblicas que nos arrastrase a todos quen sabe onde. Onde? Mmmh, penso que, talvez, a resposta á miña pregunta poda agardar implícita nela mesma. Miro e non me decido, porque sei que, cando o faga, cando interveña, xa non haberá ninguén para contestar. Os meus amigos, todos, teranse xa mudado ao seguinte invento da Rede ao que eu chegarei, como sempre, tarde.
A cousa iniciouse hai uns meses. Até entón sucedíame o mesmo que lle ocorre a case todo o mundo, xa saben, abría o correo electrónico e atopábame sepultado baixo aluvións de mensaxes dos meus amigos: reenvíos de powerpoints con chistes ou proclamas cheas de boas vibracións, adobiadas de música chill out, aínda que elaboradas con dubidoso gusto estético; ligazóns a noticias ou vídeos cuxa actualidade esixía unha urxencia tal que, se non se abrían no acto, xa non facían a menor graza a ninguén; unha selección dos vellos e entrañables contos de toda a vida (sobre todo os máis ordinarios e bestas); parvas cadeas que esixían a súa continuación de contado se un non desexaba ser vítima dalgún tipo de maldición de dimensións, cando menos, bíblicas (unha versión moito máis cutre xa se coñecía outrora para o correo ordinario e os mesmos que entón nunca lle deran credibilidade eran os que máis teimaban agora en que se reenviasen) e…, en fin, de cando en vez, se a cousa se terciaba, algunha que outra carta de vellos amigos na que narraban moitas das súas vicisitudes consuetudinarias.
Ante este alude eu adoitaba facer o mesmo que todo o mundo (si, si, non me sinalen co dedo nin miren para outro lado): borraba directamente sen abrilos a inmensa maioría destas mensaxes, reenviaba algunha delas escolléndoa ao chou e contestaba outras con frases o suficientemente neutras (“boíííííísimos, nacho”, “a bomba, meu, a bomba”, “ha, ha, branco e en botella”…), pero que servisen para amosar que, non só os lera, senón que devecía por eles e que os consideraba o summum da orixinalidade e do humor máis vangardista.
O caso é que, como dicía dous parágrafos máis arriba, chegou un día no que, sen aviso previo, deixei de recibir estes mails. De feito hei confesar que, en realidade a esas alturas, xa o miraba con tan pouca asiduidade que non podería xurar que a cousa fose de golpe ou que se producise dun xeito gradual. Nun comezo pensei que se trataría dalgún erro do meu servidor de Internet, pero logo de comprobar que nin a conexión, nin o programa de correo fallaban, comecei a inquietarme. Desesperado collín algunha das mensaxes con parvadas que aínda, afortunadamente, non borrara e reenvieina, primeiro dun xeito totalmente aleatorio, logo a toda a miña lista de direccións. A resposta foi cero, o baleiro. Nada. Nin ese mesmo día (o que viña sendo o máis habitual), nin varias semanas despois obtiven resposta.
A cousa é que por aquel entón andaba eu dándolle voltas á idea de facerme un blogue, por iso de estar na onda e repartir polo mundo gratuitamente as miñas importantes e enxeñosas opinións sobre os temas máis diversos da abondosa actualidade política, económica ou agropecuaria. De xeito tal que un día, falando cun amigo, comenteillo. A súa resposta deixoume bastante perplexo, “para que?”, díxome. “Que sei eu”, respondín non sen certo rubor, “para compartir cos amigos as miñas inquietudes, ou así”. “Os blogues”, aseverou el con firmeza, “sonche xa un xénero defunto e o mesmo ocorre”, continuou sen compaixón, “co correo electrónico, o que tes que facer, meu, é virte para o Facebook, que é onde agora andamos todos”. A xulgar pola súa cara de estupefacción, primeiro, e pola gargallada brutal que me plantou nos fociños, despois, hei de supor que a miña resposta sorprendeuno máis do que eu agardaba: “Face… eeeeeeeehhhhhhhh?”.
Recoñezo que son lento. Sempre o fun. A miudo chego tarde a todas partes e, o que é aínda peor, a todas as modas. Cando todos ían ás discotecas cos pelos de cores e de punta e os vaqueiros rotos, eu aínda levaba os meus pantalóns de campá, a camisa con volantes, un fermoso tupé e aquel movemento de cadeiras ao Tony Manero. Tardei varios anos en comprender as gargalladas daqueles pipiolos.
En fin, o meu amigo doeuse de min e permitiume entrar cos seus contrasinais durante un tempo na súa conta de Facebook, así que, de cando en vez, fágoo. Fágoo, pero non interveño, síntome como un voyeur ou, mellor, como un flâneur ou, mellor aínda, como un demiurgo que repara marabillado en como se comportan as súas criaturas cando non son conscientes da súa presenza. O invento non está mal, hei recoñecelo, aúna moitas das calidades do correo electrónico, dos blogues, dos álbumes de fotos on-line… Ollo para os vídeos que poñen uns e outros, leo os seus breves aínda que sisudos monólogos dunha ou dúas liñas, esculco as súas fotos, as súas listas de amigos e si, efectivamente, comprobo que alí tamén están todos os meus, mesmo aqueles que xa non se falaban entre si se teñen incorporado agora ás listas os uns dos outros. Ao ver todo isto, todo ese mundo paralelo, toda esta fervenza, coido que, efectivamente, Facebook corrobora aquela vella teoría de que, entre dúas persoas calquera do mundo, median, como máximo, seis graos de separación. Con todo, a pesares de que o meu amigo me autorizou a facelo no seu nome, cuidome moito, como xa dixen, de intervir. Penso que se o fixese, se cadra podería cambiar o rumbo natural das cousas, o destiño de toda a humanidade, se cadra podería desencadear un efecto bolboreta tal que se producise unha reacción en cadea de proporcións, cando menos, bíblicas que nos arrastrase a todos quen sabe onde. Onde? Mmmh, penso que, talvez, a resposta á miña pregunta poda agardar implícita nela mesma. Miro e non me decido, porque sei que, cando o faga, cando interveña, xa non haberá ninguén para contestar. Os meus amigos, todos, teranse xa mudado ao seguinte invento da Rede ao que eu chegarei, como sempre, tarde.
cesar.reis.alveiros@gmail.com
0 comentários :
Danos a túa opinión