Fermín Bouza
Hoxe acabei o día no Círculo de Bellas Artes vendo na Sala de Columnas un fermoso vídeo de longa duración sobre a nosa espléndida, celestial e crustácea paisana ("metade anxo, metade marisco") Maruja Mallo, a voz das vangardas chegando polo túnel do tempo e lembrándonos que romperon un mundo perceptivo e ideolóxico que, con todo, acabou gañando a batalla final (en fin: penúltima) e botounos a fartar de Galicia, de España e de onde fóra, para resituar de novo a vulgaridade e o convencionalismo como inacabable produto do terror e dos horrores nacional-católicos que aínda duran en tantos sectores rancios e agresivos do estado ou reino de España.
Un documental espléndido de Antón Reixa (dirección) e Antón Patiño (guión), que entenden a Maruja porque son da mesma casca (amarga), igual de bordos, igual de galegos e igual de loitadores pola nosa lingua á que Feijóo xibariza (e non só). Bos críticos comentan a súa fantástica obra, e entre eles un sobriño de Maruja (de apelido Conde, fino e intelixente de criterio), Antón Castro, Carmen Pena, Huici, De Diego, Osma, Vázquez Cereijo, Vázquez de Parga, Antonio e José Manuel Bonet, e aínda outros non menos finos de criterio pero cuxo nome se me escapou polas fírgoas da cabeza. Un bo fin para unha mala xornada.
Alegreime especialmente porque viña dunha deses debates feroces nos que un acaba por desbordarse e que teñen que ver coa ciencia e a universidade e ao fondo do escenario os ridículos procedementos de selección do persoal, de avaliación de persoal e de tortura do persoal. Todo salvo iniciar o camiño dunha ciencia sólida. Pero sei que é unha batalla perdida: sempre a gañan os mesmos, os burócratas, os contadores de artigos, os que escriben miles de folios para non dicir nunca nada, os que creen que investigar é refritir os traballos doutros e contalos mal facéndoos pasar por seus, e xentes desta extensa tribo de mil e unha patoloxías científicas que, con todo, atopas en todas as avaliacións, en todos os sistemas de cualificación, sexenios, quinquenios e plans quinquenais.
Unha rémora que, nalgunha das súas facetas, amargoume o día cun debate ridículo pero que me abriu a posibilidade (a providencia escribe dereito con liñas tortas) de ver ese documental e restaurar a miña mellor conexión con outros cronopios, outros seres humanos como Maruja Mallo, unha creadora dunha magnitude moi superior á que de momento se lle ha ir dando: unha das xoias creadoras deste século. E é galega, paisana e universal. Amiga de Xoán Carballeira, alcalde de Bueu no 36, do Partido Galeguista, fusilado, e en cuxa casa pasou algunha tempada. Maruja era un produto artístico exquisito e universal, pero moi do mundo republicano e progresista, moi doutro tempo, si hai que medir os tempos pola cantidade de ilusión que xeran na xente e polos tabús que esmagan. Foron anos doutra magnitude.
Non a esquecemos nin a ela, nin a todos os *Carballeiras nin a aqueles anos fantásticos de ciencia e creación artística. Aí está restaurada a Residencia de Estudantes como monumento a todo iso.
Un documental espléndido de Antón Reixa (dirección) e Antón Patiño (guión), que entenden a Maruja porque son da mesma casca (amarga), igual de bordos, igual de galegos e igual de loitadores pola nosa lingua á que Feijóo xibariza (e non só). Bos críticos comentan a súa fantástica obra, e entre eles un sobriño de Maruja (de apelido Conde, fino e intelixente de criterio), Antón Castro, Carmen Pena, Huici, De Diego, Osma, Vázquez Cereijo, Vázquez de Parga, Antonio e José Manuel Bonet, e aínda outros non menos finos de criterio pero cuxo nome se me escapou polas fírgoas da cabeza. Un bo fin para unha mala xornada.
Alegreime especialmente porque viña dunha deses debates feroces nos que un acaba por desbordarse e que teñen que ver coa ciencia e a universidade e ao fondo do escenario os ridículos procedementos de selección do persoal, de avaliación de persoal e de tortura do persoal. Todo salvo iniciar o camiño dunha ciencia sólida. Pero sei que é unha batalla perdida: sempre a gañan os mesmos, os burócratas, os contadores de artigos, os que escriben miles de folios para non dicir nunca nada, os que creen que investigar é refritir os traballos doutros e contalos mal facéndoos pasar por seus, e xentes desta extensa tribo de mil e unha patoloxías científicas que, con todo, atopas en todas as avaliacións, en todos os sistemas de cualificación, sexenios, quinquenios e plans quinquenais.
Unha rémora que, nalgunha das súas facetas, amargoume o día cun debate ridículo pero que me abriu a posibilidade (a providencia escribe dereito con liñas tortas) de ver ese documental e restaurar a miña mellor conexión con outros cronopios, outros seres humanos como Maruja Mallo, unha creadora dunha magnitude moi superior á que de momento se lle ha ir dando: unha das xoias creadoras deste século. E é galega, paisana e universal. Amiga de Xoán Carballeira, alcalde de Bueu no 36, do Partido Galeguista, fusilado, e en cuxa casa pasou algunha tempada. Maruja era un produto artístico exquisito e universal, pero moi do mundo republicano e progresista, moi doutro tempo, si hai que medir os tempos pola cantidade de ilusión que xeran na xente e polos tabús que esmagan. Foron anos doutra magnitude.
Non a esquecemos nin a ela, nin a todos os *Carballeiras nin a aqueles anos fantásticos de ciencia e creación artística. Aí está restaurada a Residencia de Estudantes como monumento a todo iso.
0 comentários :
Danos a túa opinión