À rebours Bob Esponxa

Bruno Marcos

O tempo da natureza caducou, dicía o, un tanto cargante, Des Esseintes de Huysmans, mais, si non fóra por todo o aparato decimonónico, os monóculos e as luvas amarelas, todo o do dandismo estaría totalmente en vigor. Se non fóra polo encorsetados que andan os poemas de Baudelaire en sonetos e demais poderían configurar todo o repertorio das nosas temáticas contemporáneas, a saber, a cidade, o langrán, o mirón, o flâneur, a prostituta, as drogas, os paraísos artificiais, o luxo... Iso si envolto todo hoxe no cinismo postmoderno... Sería hoxe impensable o que dixese Baudelaire do policía e o obreiro, ese pega, pega máis forte porque ese obreiro é o inimigo das flores e da beleza, é o inimigo de Watteau...

Bob Esponxa ten capturado, namorado, engaiolado ao programador infantil da cadea estatal. Bob habita nun fondo mariño aloucado no que un cangrexo rexenta un hamburguesería na que a esponxa goza dándoo todo para ser o traballador do mes.

A súa casa é unha piña, os seus amigos unha estrela de mar chamada Patricio e un polbo amargurado chamado Calamardoc. Ambolos dous son un par de frikis como os da periferia de calquera cidade estadounidense. O agudo e superficial Bob non ten forma irregular de esponxa mariña senón que é cadrado como unha esponxa mala de baño.

Non é de estrañar que, entre todo, un día aparecese o Jim Jarmusch real, non o de debuxos, pescando, ou que unha colección de piratas destartelados, -tamén con actores reais- desdentados, choscos, coxos, cheos de grans e con cabelos graxentos corran ao cinema para ver a película de Bob. Na longametraxe vese a Bob esponxa nunha escena, despois de perder o desexado ascenso ao encargado da hamburguesería pola súa puerilidade, afastarse cara ao horizonte mariño repetindo: "Estou preparado para a depresión, estou preparado para a depresión..."

Pero, e por que todo iso ocorre no fondo do mar? Seica porque o tempo da natureza expirou como dicía Huysmans e por que todo está À rebours, do revés?