Bruno MarcosCon Delibes semella que morreu toda a literatura española e non porque teña unha boa necrolóxica, que non a ten, senón porque con el vaise un mundo que xa non existe, probablemente xa non estaba nin nel. Unha España que a nós nos chegou xa moi de ouvidas, como os restos dun festín de rudeza na que a literatura habería de ter unha función apotropaica.
Algo hai desa rudeza desanxelada nel, o campo, a caza, a posguerra, a sensación dun escritor sinxelo pero hermético no trato, escaso de palabras, coma eses tíos maiores cos que nunca se puido falar de home a home, que dicían máis cos seus silencios que coas súas verbas.
E unha linguaxe que xa non existe, a arca das palabras insalvables. E unha ruralidade que xa non existe se non é nese xeito de dióxenes do campo que, emboscados nos pobos coma os últimos rebeldes, negan que a guerra contra a modernidade acabase coa súa derrota e que esta penetrase nos trigos e os pozos, nas mallos e regueiros e até nos muladares.
Xa non se le nas escolas nin El Buscón nin o Lazarillo. Tempos virán en que o Quixote sexa algo descoñecido, un mamotreto arcaico cuxo maior misterio será o seu inexplicable éxito en épocas pasadas como será a nosa. Os escritores do entretemento hanse enseñorear da nadería para despeñarse, uns tras outros, á súa inmediata obsolescencia. Xurdirá entón, como xa se ve agora, máis que unha poética un sarpullido de carpe diem, un colle a flor do día porque non as ter posteridades e alí, aos esquecementos, irán os ríos caudais, os outros medianos e máis mozos.
Xa non se poderá dar unha literatura como a de Delibes, unha condensación tan certeira como a de Los Santos Inocentes porque habería que desposuír o presente de tanto engado que o autor ficaría derrotado.
Algo hai desa rudeza desanxelada nel, o campo, a caza, a posguerra, a sensación dun escritor sinxelo pero hermético no trato, escaso de palabras, coma eses tíos maiores cos que nunca se puido falar de home a home, que dicían máis cos seus silencios que coas súas verbas.
E unha linguaxe que xa non existe, a arca das palabras insalvables. E unha ruralidade que xa non existe se non é nese xeito de dióxenes do campo que, emboscados nos pobos coma os últimos rebeldes, negan que a guerra contra a modernidade acabase coa súa derrota e que esta penetrase nos trigos e os pozos, nas mallos e regueiros e até nos muladares.
Xa non se le nas escolas nin El Buscón nin o Lazarillo. Tempos virán en que o Quixote sexa algo descoñecido, un mamotreto arcaico cuxo maior misterio será o seu inexplicable éxito en épocas pasadas como será a nosa. Os escritores do entretemento hanse enseñorear da nadería para despeñarse, uns tras outros, á súa inmediata obsolescencia. Xurdirá entón, como xa se ve agora, máis que unha poética un sarpullido de carpe diem, un colle a flor do día porque non as ter posteridades e alí, aos esquecementos, irán os ríos caudais, os outros medianos e máis mozos.
Xa non se poderá dar unha literatura como a de Delibes, unha condensación tan certeira como a de Los Santos Inocentes porque habería que desposuír o presente de tanto engado que o autor ficaría derrotado.
0 comentários :
Danos a túa opinión