Redacción
Os propietarios de foros en Internet teñen a obrigación de moderar os seus comentarios, facer cumprir as normas de participación e dar de baixa aos usuarios que as quebranten, segundo unha sentenza do Tribunal Supremo do Estado español recollida pola Asociación de Usuarios da Comunicación (AUC).
Ademais, cando os responsables do foro foron advertidos da existencia de devanditos contidos ilícitos, poderían ser responsables da súa publicación se non os retiran nun prazo razoable, segundo a devandita sentenza, emitida polo Tribunal Supremo en maio, concreta a AUC.A sentenza rectifica a condena que tanto a Audiencia Provincial de Valencia como o xulgado de primeira instancia ditaran contra o propietario dun foro en Internet tras unha denuncia presentada por suplantación de personalidade nun comentario.
O Alto Tribunal, ademais de invocar o dereito de liberdade de expresión recollido no artigo 20 da Constitución, fai referencia á Directiva 2000/31/CE do Parlamento Europeo e do Consello, de 8 de xuño, que regula na sección cuarta do seu capítulo segundo o réxime de responsabilidade dos prestadores de servizos que actúan como intermediarios da sociedade da información.
En particular, o artigo 15, apartado 1 de dita Directiva nega a posibilidade de que os Estados membros impoñan aos prestadores de servizos "unha obrigación xeral de supervisar os datos que transmitan ou almacenen, nin unha obrigación xeral de realizar procuras activas de feitos ou circunstancias que indiquen actividades ilícitas" respecto do servizo de que se trata.
Á súa vez, o artigo 16 dispón que os Estados membros garantirán que os prestadores de servizos consistentes en almacenar datos facilitados polo destinatario dos mesmos, non responden, cando se exercite unha acción por danos e prexuízos, sempre que non teñan "coñecemento de feitos ou circunstancias polos que a actividade ou a información revele o seu carácter ilícito" e, no caso de que tivesen devandito coñecemento, cando actúen "con prontitude para retirar os datos ou facer que o acceso a eles sexa imposible".
Pola súa banda, a Lei 34/2002, de 11 de xullo, de servizos da sociedade da información e do comercio electrónico, sinala no seu artigo 16 que "os prestadores dun servizo de intermediación consistente en albergar datos proporcionados polo destinatario deste servizo non serán responsables pola información almacenada a petición do destinatario sempre que non teñan coñecemento efectivo de que a actividade ou a información almacenada é ilícita ou de que lesiona bens ou dereitos dun terceiro susceptibles de indemnización ou, se o teñen, actúen con dilixencia para retirar os datos ou facer imposible o acceso a eles".
En relación aos feitos xulgados, sinálase que o demandante comunicou aos responsables dunha páxina Web valenciana que alguén aloxara un comentario utilizando o seu nome, requiríndolles para que retirasen a nota e comunicásenlle o nome do remitente. Os responsables da páxina retiraron a nota, pero non facilitaron o nome do suplantador acolléndose á normativa sobre protección de datos.A imposibilidade de coñecemento efectivo previo sobre a autoría e o contido da mensaxe e a retirada do mesmo unha vez coñecida a suplantación, sen que poida observarse neglixencia, son xa que logo os argumentos que fundamentan a decisión do Supremo.
Ademais, cando os responsables do foro foron advertidos da existencia de devanditos contidos ilícitos, poderían ser responsables da súa publicación se non os retiran nun prazo razoable, segundo a devandita sentenza, emitida polo Tribunal Supremo en maio, concreta a AUC.A sentenza rectifica a condena que tanto a Audiencia Provincial de Valencia como o xulgado de primeira instancia ditaran contra o propietario dun foro en Internet tras unha denuncia presentada por suplantación de personalidade nun comentario.
O Alto Tribunal, ademais de invocar o dereito de liberdade de expresión recollido no artigo 20 da Constitución, fai referencia á Directiva 2000/31/CE do Parlamento Europeo e do Consello, de 8 de xuño, que regula na sección cuarta do seu capítulo segundo o réxime de responsabilidade dos prestadores de servizos que actúan como intermediarios da sociedade da información.
En particular, o artigo 15, apartado 1 de dita Directiva nega a posibilidade de que os Estados membros impoñan aos prestadores de servizos "unha obrigación xeral de supervisar os datos que transmitan ou almacenen, nin unha obrigación xeral de realizar procuras activas de feitos ou circunstancias que indiquen actividades ilícitas" respecto do servizo de que se trata.
Á súa vez, o artigo 16 dispón que os Estados membros garantirán que os prestadores de servizos consistentes en almacenar datos facilitados polo destinatario dos mesmos, non responden, cando se exercite unha acción por danos e prexuízos, sempre que non teñan "coñecemento de feitos ou circunstancias polos que a actividade ou a información revele o seu carácter ilícito" e, no caso de que tivesen devandito coñecemento, cando actúen "con prontitude para retirar os datos ou facer que o acceso a eles sexa imposible".
Pola súa banda, a Lei 34/2002, de 11 de xullo, de servizos da sociedade da información e do comercio electrónico, sinala no seu artigo 16 que "os prestadores dun servizo de intermediación consistente en albergar datos proporcionados polo destinatario deste servizo non serán responsables pola información almacenada a petición do destinatario sempre que non teñan coñecemento efectivo de que a actividade ou a información almacenada é ilícita ou de que lesiona bens ou dereitos dun terceiro susceptibles de indemnización ou, se o teñen, actúen con dilixencia para retirar os datos ou facer imposible o acceso a eles".
En relación aos feitos xulgados, sinálase que o demandante comunicou aos responsables dunha páxina Web valenciana que alguén aloxara un comentario utilizando o seu nome, requiríndolles para que retirasen a nota e comunicásenlle o nome do remitente. Os responsables da páxina retiraron a nota, pero non facilitaron o nome do suplantador acolléndose á normativa sobre protección de datos.A imposibilidade de coñecemento efectivo previo sobre a autoría e o contido da mensaxe e a retirada do mesmo unha vez coñecida a suplantación, sen que poida observarse neglixencia, son xa que logo os argumentos que fundamentan a decisión do Supremo.
0 comentários :
Danos a túa opinión