Inmortal Saramago

Redacción

Non hai dúbida de que Jose Saramago está considerado un dos escritores máis orixinais do século XX e un dos autores máis importantes da literatura universal. Amáis diso, o Premio Nobel de Literatura de 1998 nunca claudicó dos seus principios éticos, foi un loitador social incansable erixíndose en conciencia moral sempre ao lado das vítimas e dos máis desfavorecidos. Por outra banda, cómpre suliñar o seu papel como ponte entre as culturas portuguesa e hispana.

A súa prolífica obra, coñecida a idade moi madura, cando xa pasaba os 50 anos, iniciara en realidade con Terra do pecado, publicada en 1947 sen éxito. Malia escribir entón outra nunca publicada, Claraboia, non se volveu a escribir literatura nos seguintes vinte anos nos que se adicou a diversos traballos, entre eles o de crítico literario da revista Seara Nova e a traducción de Maupassant, Baudelaire ou Colette. En 1966 publicou Os poemas possíveis e tres anos despois faise membro do Partido Comunista Portugués na clandestinidade.

A consagración chegaralle en 1980 coa súa primeira gran novela Levantado do chão, un retrato fresco e vívido das condicións de vida dos traballadores de Lavre, na provincia de Alentejo. Con este libro Saramago consegue atopar a súa voz propia, ese estilo inconfundible, límpido e case poético que o distingue. Nos seguintes anos, Saramago publica case sen descanso: Memorial do convento (1982), O ano da morte de Ricardo Reis (1984), O Evangelho Segundo Jesus Cristo (1991), Ensaio sobre a Cegueira (1995) ou o máis recente Caín (2009) son algúns dos seus títulos máis destacados.

A súa dedicación plena á literatura nunca lle impediu transmitir as súas ideas políticas, polo que está considerado non só un gran personaxe da literatura senón tamén da política mundial pola súa loita a favor dos pobres, a democratización e a xustiza. O autor morreu, mais fica entre os seus lectores, por sempre, a lembranza da súa conciencia vixiante e, sobre todo, a súa obra inmortal.