Ofelia Lema VillarAo longo e ancho da vida política do concello de Silleda, constitúe común denominador na "case" totalidade das múltiples figuras gobernamentais que trasdezanamente rexeron, unha xestión económica reiterada e alevosa baseada no constante malgaste e a publicidade enganosa de medidas finalmente custosas e ineficientes. En época de crise, o pobo trasdezano continúa padecendo un dos erros gobernamentais máis sanguentos no ámbito da política, o afán de protagonismo e a egolatría rexedora.
Lamentablemente, a media estatística real das conclusións deixa un triste déficit da realización de "o que non se debía" e o deixamento de non facer aquilo para o que a mesmísima Constitución habilita: gobernar para o conxunto do municipio. En base a ese comportamento viciado, chegouse a vivir un feito tan insólito como inaceptable: que unha agrupación variada de tránsfugas, multi-ideolóxica e ditatorial, teña máis capacidade de control (ou debería dicir descontrol?) sobre a xestión municipal que a dos propios votantes (que dito así queda moi fino, pero traducido quere dicir que se pasaron polo forro a opinión do pobo porque si, "porque eu válloo"). Nunha clara fraude de etiquetas, o que en principio se impuxo á democracia como unha diversidade ideolóxica conxugada en beneficio do interese xeral resultou ser unha triste hemiplexía política. Porque o que encima xa non é de recibo é que fronte a un pobo que se sentiu vexado e vilipendiado, un pobo que se alzou a berros en pancartas e reivindicacións fronte a unha moción de censura adornada con aires de grandeza e ansias de poder, a unilateralidade duns poucos fundaméntese, finalmente, na burla.
E digo burla porque xa é hora de porlle o cascabel ao gato. Porque a menos dun ano vista das eleccións municipais xa é hora de deixar ben claro que quen toda a vida foi trapo e agora que é toalla non sabe onde colgarse debe lembrar tamén que o choque de egos lastra a intimidade; que non hai nada máis lamentable que verlle ao titiritero os fíos da manipulación e que, ás veces, Pepito Grilo non é santo home e crécelle cada vez máis a sombra alongada do proselitismo. Xa o afirmaba o "Principio de Peter": todo individuo nunha organización promociona até o seu nivel de incompetencia.
Chegou a hora de que o pobo exerza as súas competencias, recupere a autonomía e goberne con criterio. Chegou a hora de actuar autónomamente antes de que, por non facelo, teña xa non que cumprir instrucións, senón que novamente someterse a elas. Porque encima debemos observar impotentes como, mentres toda Europa pon en marcha medidas estruturais para relanzar a economía, o goberno dezano acóllese ao absentismo de mofa e befa. Semellante panorama non sería de estrañar que provoque hemicrania até ao máis pintado, que o asunto está como para dar dor de cabeza a todos os niveis. Nada apto, por certo, para o nivel de decibeis que se ten chegado a alcanzar nalgún pleno municipal, digo eu (afeita como estou, "fíxateti") a escoitar que a luz artificial e os sons estridentes poñenlle a un a hemicrania de olé rocieiro.
A pesar de todo, e lamentando enormemente a desfeita política, económica e social á que se ve abocada esa que considero a miña segunda casa, áchome impaciente por coñecer o devir desta historia verídica, abraiante e quixotesca coa esperanza, iso si, de que a festa dun pobo emerxente poida ser finalmente pletórica. Por iso digo, parafraseando a Clinton, que é a hora da política; e de obrar en consecuencia.
Lamentablemente, a media estatística real das conclusións deixa un triste déficit da realización de "o que non se debía" e o deixamento de non facer aquilo para o que a mesmísima Constitución habilita: gobernar para o conxunto do municipio. En base a ese comportamento viciado, chegouse a vivir un feito tan insólito como inaceptable: que unha agrupación variada de tránsfugas, multi-ideolóxica e ditatorial, teña máis capacidade de control (ou debería dicir descontrol?) sobre a xestión municipal que a dos propios votantes (que dito así queda moi fino, pero traducido quere dicir que se pasaron polo forro a opinión do pobo porque si, "porque eu válloo"). Nunha clara fraude de etiquetas, o que en principio se impuxo á democracia como unha diversidade ideolóxica conxugada en beneficio do interese xeral resultou ser unha triste hemiplexía política. Porque o que encima xa non é de recibo é que fronte a un pobo que se sentiu vexado e vilipendiado, un pobo que se alzou a berros en pancartas e reivindicacións fronte a unha moción de censura adornada con aires de grandeza e ansias de poder, a unilateralidade duns poucos fundaméntese, finalmente, na burla.
E digo burla porque xa é hora de porlle o cascabel ao gato. Porque a menos dun ano vista das eleccións municipais xa é hora de deixar ben claro que quen toda a vida foi trapo e agora que é toalla non sabe onde colgarse debe lembrar tamén que o choque de egos lastra a intimidade; que non hai nada máis lamentable que verlle ao titiritero os fíos da manipulación e que, ás veces, Pepito Grilo non é santo home e crécelle cada vez máis a sombra alongada do proselitismo. Xa o afirmaba o "Principio de Peter": todo individuo nunha organización promociona até o seu nivel de incompetencia.
Chegou a hora de que o pobo exerza as súas competencias, recupere a autonomía e goberne con criterio. Chegou a hora de actuar autónomamente antes de que, por non facelo, teña xa non que cumprir instrucións, senón que novamente someterse a elas. Porque encima debemos observar impotentes como, mentres toda Europa pon en marcha medidas estruturais para relanzar a economía, o goberno dezano acóllese ao absentismo de mofa e befa. Semellante panorama non sería de estrañar que provoque hemicrania até ao máis pintado, que o asunto está como para dar dor de cabeza a todos os niveis. Nada apto, por certo, para o nivel de decibeis que se ten chegado a alcanzar nalgún pleno municipal, digo eu (afeita como estou, "fíxateti") a escoitar que a luz artificial e os sons estridentes poñenlle a un a hemicrania de olé rocieiro.
A pesar de todo, e lamentando enormemente a desfeita política, económica e social á que se ve abocada esa que considero a miña segunda casa, áchome impaciente por coñecer o devir desta historia verídica, abraiante e quixotesca coa esperanza, iso si, de que a festa dun pobo emerxente poida ser finalmente pletórica. Por iso digo, parafraseando a Clinton, que é a hora da política; e de obrar en consecuencia.
0 comentários :
Danos a túa opinión