Moncho Paz.-
A necesidade de abrir un debate ideolóxico no PP preséntase como unha cuestión estratéxica para a dereita española, que viu a súa grande oportunidade na crise económica e aínda non é capaz de rendabilizala ao seu favor. E iso vése a cotío na rúa, onde o cidadán cada vez ten menos reparos a manifestar publicamente o seu cansanzo pola caste política, tanto dun como doutro bando do tsunami bipartidista. A pesar do desgaste actual do Goberno e de estar o PP por riba do PSOE en máis de doce puntos nas enquisas, aínda resta un terzo da lexislatura e falla por ver o resultado dos debates no Congreso dos Deputados, con Alfredo Pérez Rubalcaba e Soraya Saénz de Santamaría como principais protagonistas.
Precisamente tiveron o seu primeiro enfrontamento parlamentario o pasado mércores, levantando unha tremenda expectación mediática, e do que saiu victorioso o político socialista, tranquilo e seguro de si mesmo fronte a unha nerviosa Soraya, que incluso esqueceu abrir o micrófono nalgunha ocasión. Terá que practicar moito na intimidade para superar esta proba de lume que lle agarda durante máis dun ano; non chega con repetir ata a saciedade que “Rubalcaba ten o currículo máis escuro da democracia”. A descualificación fácil non é boa compañeira de viaxe, e menos servida en frío e sen condimentar. De todos xeitos, o tempo dirá.
Pero o rancio conservadurismo que invade a política española, que ten o seu máximo exponente en Esperanza Aguirre, desfavorece a construcción dunha imaxe de dereita moderna e “centrada” que a estas alturas deberían estar a traballar duramente os estrategas do PP. Pola contra, os conceptos que se transmiten son os de “España, unha, grande e libre”, un fervor relixioso in crescendo e non falemos xa do “autonomismo extrovertido” formulado por Feijóo.
Pola súa banda, a presidenta da Comunidade de Madrid sorprende cada certo tempo a propios e estranos co seu peculiar estilo, que tan nervioso pon a Rajoy e tanta hilaridade provoca a Zapatero. Por si fora pouco, nos últimos días Aguirre fixo seu o ideario ultraconservador do Tea Party, nacido no seo do Partido Republicano e que nas últimas semanas está percorrendo Estados Unidos en caravanas que lembran o máis puro estilo dos predicadores do Oeste.
Precisamente tiveron o seu primeiro enfrontamento parlamentario o pasado mércores, levantando unha tremenda expectación mediática, e do que saiu victorioso o político socialista, tranquilo e seguro de si mesmo fronte a unha nerviosa Soraya, que incluso esqueceu abrir o micrófono nalgunha ocasión. Terá que practicar moito na intimidade para superar esta proba de lume que lle agarda durante máis dun ano; non chega con repetir ata a saciedade que “Rubalcaba ten o currículo máis escuro da democracia”. A descualificación fácil non é boa compañeira de viaxe, e menos servida en frío e sen condimentar. De todos xeitos, o tempo dirá.
Pero o rancio conservadurismo que invade a política española, que ten o seu máximo exponente en Esperanza Aguirre, desfavorece a construcción dunha imaxe de dereita moderna e “centrada” que a estas alturas deberían estar a traballar duramente os estrategas do PP. Pola contra, os conceptos que se transmiten son os de “España, unha, grande e libre”, un fervor relixioso in crescendo e non falemos xa do “autonomismo extrovertido” formulado por Feijóo.
Pola súa banda, a presidenta da Comunidade de Madrid sorprende cada certo tempo a propios e estranos co seu peculiar estilo, que tan nervioso pon a Rajoy e tanta hilaridade provoca a Zapatero. Por si fora pouco, nos últimos días Aguirre fixo seu o ideario ultraconservador do Tea Party, nacido no seo do Partido Republicano e que nas últimas semanas está percorrendo Estados Unidos en caravanas que lembran o máis puro estilo dos predicadores do Oeste.
0 comentários :
Danos a túa opinión