Amor oceánico (de Vagalume)

Viviana Fernández García*.-

Síntoche cun amor oceánico
Que ás veces tranquilo che cobre e embázache a vista de bicos
Acougado e durmido na alegría do monótono.

Pero ás veces, como o mar, rabúñome de odio
Ou de ganas histéricas de arrincarche a alma
E quedarma para sempre. Para sempre.

Sáeme da xema dos dedos a rabia por non poder estar máis dentro de ti.
Quero penetrarme no teu corpo e chegar até onde o espello che descoñece,
Atravesar a pel, os ósos, as veas
Achegarme ao teu ventre e confundirme contigo

Non me chega con bicarche a boca nin con collerme da túa man ao camiñar
Non durmirei na túa cama. Pero sorríchesme e a miña mente latexa doce.
Cheira a caramelo fervido que se verte sobre mazás

Estou calada
As nubes do teu cuarto camiñan amodo e só desexo durmir e durmirche bicándote

Espertareiche co meu amor oceánico: errando como unha luz sobre os teus ollos
Ou apertando o teu corazón co meu desexo de quererte.


*Viviana Fernández García é a autora de Taradas