Bruno Marcos
A realidade está empeñada en reproducir as súas caricaturas e de levalas aínda máis lonxe. Sánchez Dragó pretendeu sempre representar a unha xeración que ansiou extraer da vida canto puidese ter esta de interesante aínda que para iso fose mester ponderar até o límite parvadas alquimistas, exóticos ritos ou narrar, como é o caso, sexo con nenas. Doutra banda Pérez Reverte inventouse un personaxe da España do Século de Ouro e pretende vivir anacrónicamente nel botando pestes de todo desde unha posición privilexiada e chamando, como é o caso, a un ministro "merda" por chorar ao deixar o cargo.
Nin un nin outro representan nada do presente do noso país, nin do populacho nin das elites. Son dúas puras excepcións, pintoresquismos.
É sintomático que a percepción xeral sexa tan axustada ás parodias que deles fan os de Muchachada nui, coma se eles, toscamente, si tocasen o noso tempo e o noso lugar.
Nin un nin outro representan nada do presente do noso país, nin do populacho nin das elites. Son dúas puras excepcións, pintoresquismos.
É sintomático que a percepción xeral sexa tan axustada ás parodias que deles fan os de Muchachada nui, coma se eles, toscamente, si tocasen o noso tempo e o noso lugar.
0 comentários :
Danos a túa opinión