De frío e de medo, por que non dicilo. Estamos saturados de imaxes de cascallos, refugallo, augas embravecidas, desconcerto, destrución, de faíscas de neve envoltas en vainas radiactivas… para aterecer!
Non obstante, as noticias directas que recibimos de Xapón non son tan apocalípticas. É certo que se viviu unha catástrofe, certo que houbo moitas vítimas, certo que hai cidades enteiras por reconstruír…. Mais nós ollámolo todo dende a nosa perspectiva occidental, dende os nosos anteollos mouros ávidos de novas derrotistas –acaso para paliar o noso espírito magoado pola “crise”. Calquera cousa nos serve para esquecernos dunha situación que non é tan grave como supoñemos e como imos escoitando de voces realistas e optimistas. Semella que sempre precisamos carnaza para aliviarnos.
Os xaponeses non son coma nós, vitimistas in extremis. Están afeitos a que a terra lles treme debaixo dos pés e non se deitan na miseria, érguense, sacoden a cabeza e tiran para adiante a percorrer o seu camiño nos procesos que conleve o percorrido. Non esgotan as súas forzas nos lamentos improdutivos, invístenas en colaboración, axuda, solidariedade con quen sofre. Porque tamén sofren, non son de rocha. Pero o seu sufrimento é colectivo e polo tanto partillado; e xa se sabe que as bágoas compartidas secan antes que as individuais.
Dende aquí a miña aperta ao pobo xaponés. A miña máis fonda solidariedade con quen sufre en primeira persoa os danos do seísmo e as súas consecuencias. E a miñas gañas e azos para empurrar a vida que queda por vivir.
0 comentários :
Danos a túa opinión