Lucas Domínguez.-
Onte tiven o meu particular día da toalha, non porque dende esta mañá o boneco do Mimosín que vive no meu armario poda chimparse de novo sen medo a crebar a súa suave cara 80 % algodón e 20% poliéster, nin porque o enorme bacalhau calmase un bandullo xa desacostumado á hora de comer dos ricos, unha hora menos en Portugal.
Nen sequera foi porque o meu pai trouxese de novo unha manchea de lembranzas: aquela viaxe no 127 granate da Dilixencia no que pasamos ás escondidas pola alfándega a cama que ata fai ben pouco aturaba os meus soños; outra de como lle pasaron en só 5 minutos, e ao través do río, o televisor Grundig en cor que aquí valía o dobre e que non fai tanto vendeu por pouco menos do que o mercara 20 anos antes; ou mesmo de como en tempos de taxi e inmigración trocaban o diñeiro en Feces de Abaixo, sempre no mesmo curruncho, ese curruncho que despois sempre tiña unha propina esperando na seguinte viaxe.
Foi simplemente porque, totalmente consciente do seu incalculable valor, volvín a atracar unha librería. Cegado por facerme cunha boa ducia de horas de lectura portuguesa, dei o golpe para logo fuxir acompañado do vital Saramago e disposto, por fin, a iniciar unha necesaria e histórica viaxe da man de Os Lusíadas.
0 comentários :
Danos a túa opinión