Tadashi Yamamoto.-
Pasou unha semana. Unha semana... longa ou curta? Pois non sei, non sei como o cualifique. Dende que ocorreu o sismo do 11-M, a data curiosamente coincidente á outra traxedia no voso país, mais da nosa é a contra a natureza ameazadora, cambiou totalmente o que nos arrodea. Si, segue a pasar o arroio cronolóxico sen interromper dende ese momento, mais síntome como se nos atopásemos nun “mundo paralelo”, ou nun labirinto de confusión. A normalidade converteuse en anormalidade, e a anormalidade xa a temos coma normalidade.
Atópome na rexión occidental do arquipélago xaponés, a máis de 700 kms do epicentro e case 600 kms do centro nuclear en cuestión. Sentín apenas os primeiros dous tremores moi levemente, coma se tivese un mareo, o mesmo comentáronme os meus veciños. Pero os desta rexión sufriramos o terremoto devastador do ano 1995, e foron suficientes para acordar o noso trauma eses tremores pequenos.
As imaxes actuais que transmiten os medios e as nosas lembranzas traumáticas fannos vivir este desastre como unha experiencia entre virtual e real. Aínda aquí, onde non nos afectou case nada o movemento sísmico, ficamos nerviosos e frustrados. Así, pola nosa inquietude para querer coñecer o que ocorrera e ocorrería de verdade, requirimos máis informacións, e as informacións excesivas acumuladas na pantalla e nas páxinas da prensa fannos máis inquietos.
O que podemos facer é mostrar solidariedade e rezar polos damnificados, polo que aínda por aí continúan rescates do nivel profesional entre cascallos e réplicas. A vía da reconstrución apenas empeza e tardará moito tempo. Por se nos requiren, acudiremos para axudarlles. Pero o máis importante é seguir dando atención sempre ós que o sufriron ata que se recuperen. Sabemos que hai dezaseis anos canto nos alentaran as voces animadores dos paisanos doutras rexións e mais da sociedade internacional.
Remato este breve ensaio con agradecemento sincero ós meus amigos galegos que se amosan preocupados e nos animan neste desastre.
Publicado en: http://galegoenlondres.blogspot.com/
Atópome na rexión occidental do arquipélago xaponés, a máis de 700 kms do epicentro e case 600 kms do centro nuclear en cuestión. Sentín apenas os primeiros dous tremores moi levemente, coma se tivese un mareo, o mesmo comentáronme os meus veciños. Pero os desta rexión sufriramos o terremoto devastador do ano 1995, e foron suficientes para acordar o noso trauma eses tremores pequenos.
As imaxes actuais que transmiten os medios e as nosas lembranzas traumáticas fannos vivir este desastre como unha experiencia entre virtual e real. Aínda aquí, onde non nos afectou case nada o movemento sísmico, ficamos nerviosos e frustrados. Así, pola nosa inquietude para querer coñecer o que ocorrera e ocorrería de verdade, requirimos máis informacións, e as informacións excesivas acumuladas na pantalla e nas páxinas da prensa fannos máis inquietos.
O que podemos facer é mostrar solidariedade e rezar polos damnificados, polo que aínda por aí continúan rescates do nivel profesional entre cascallos e réplicas. A vía da reconstrución apenas empeza e tardará moito tempo. Por se nos requiren, acudiremos para axudarlles. Pero o máis importante é seguir dando atención sempre ós que o sufriron ata que se recuperen. Sabemos que hai dezaseis anos canto nos alentaran as voces animadores dos paisanos doutras rexións e mais da sociedade internacional.
Remato este breve ensaio con agradecemento sincero ós meus amigos galegos que se amosan preocupados e nos animan neste desastre.
Publicado en: http://galegoenlondres.blogspot.com/
0 comentários :
Danos a túa opinión