Moncho Paz.-
Fotos: Paulo Naseiro.-
Ramón Chao regresou onte a Vilalba. Músico, escritor, xornalista, pai do famoso cantante Manu Chao e irmán do teólogo Xosé Chao Rego, estivo na capital da Terra Cha para falar da súa traxectoria vital e da súa experiencia profesional no eido da comunicación, nun acto organizado conxuntamente por A Voz de Vilalba e o Instituto de Estudos Chairegos.
Nado en 1935, Chao criouse tocando o piano na fonda que rexentaban os seus pais na vila luguesa, onde adoitaban parar -de paso pola Chaira- persoeiros como Xosé María Castroviejo, Cunqueiro ou Celso Emilio. Sendo un raparigo trasladouse a Madrid para estudar piano, harmonía e bacharelato; e de Madrid foise a París cando contaba vinte anos, cunha bolsa do Goberno español. Na capital francesa fíxose xornalista, entrando a traballar en Radio France “porque falaba galego”, segundo confesa, “pois buscaban un colaborador que soubese español, portugués e música, e ao falar ben o galego dixen que era portugués”. Agora regresa a Galicia para reivindicar a importancia do noso idioma nun momento especialmente crítico para o proceso de normalización lingüística. Nun exercicio de coherencia; non esquezamos que na súa etapa profesional en Radio France dirixiu emisións radiofónicas en galego, que no seu día foron prohibidas por Franco.
Chao é un xornalista multidisciplinar. En 1975 Luis Seoane comparábao con figuras como Julio Camba, Lustres Rivas ou Johán Carballeira. Por aquela época era correspondente da revista Triunfo. Tamén traballou na prensa e na televisión francesas e foi nomeado Cabaleiro das Artes e das Letras polo Goberno de Francia en 1991. Destacou como crítico Literario en Le Monde e polas súas colaboracións en Le Monde Diplomatique, publicación mensual dirixida durante case dúas décadas por outro xornalista galego, Ignacio Ramonet.
Este chairego universal conta no seu haber con máis de dez libros, entre novelas e biografías, un deles escrito en galego, O Camiño de Prisciliano, con cuberta deseñada polo artista Miquel Barceló. Asemade, a súa novela El lago de Como, publicada en 1982, foi traducida ao galego en 2008. Agora Ramón Chao visita a súa terra natal para lembrar a algúns desarraigados que coidar o idioma é algo esencial para preservar a nosa identidade como pobo.
Nado en 1935, Chao criouse tocando o piano na fonda que rexentaban os seus pais na vila luguesa, onde adoitaban parar -de paso pola Chaira- persoeiros como Xosé María Castroviejo, Cunqueiro ou Celso Emilio. Sendo un raparigo trasladouse a Madrid para estudar piano, harmonía e bacharelato; e de Madrid foise a París cando contaba vinte anos, cunha bolsa do Goberno español. Na capital francesa fíxose xornalista, entrando a traballar en Radio France “porque falaba galego”, segundo confesa, “pois buscaban un colaborador que soubese español, portugués e música, e ao falar ben o galego dixen que era portugués”. Agora regresa a Galicia para reivindicar a importancia do noso idioma nun momento especialmente crítico para o proceso de normalización lingüística. Nun exercicio de coherencia; non esquezamos que na súa etapa profesional en Radio France dirixiu emisións radiofónicas en galego, que no seu día foron prohibidas por Franco.
Chao é un xornalista multidisciplinar. En 1975 Luis Seoane comparábao con figuras como Julio Camba, Lustres Rivas ou Johán Carballeira. Por aquela época era correspondente da revista Triunfo. Tamén traballou na prensa e na televisión francesas e foi nomeado Cabaleiro das Artes e das Letras polo Goberno de Francia en 1991. Destacou como crítico Literario en Le Monde e polas súas colaboracións en Le Monde Diplomatique, publicación mensual dirixida durante case dúas décadas por outro xornalista galego, Ignacio Ramonet.
Este chairego universal conta no seu haber con máis de dez libros, entre novelas e biografías, un deles escrito en galego, O Camiño de Prisciliano, con cuberta deseñada polo artista Miquel Barceló. Asemade, a súa novela El lago de Como, publicada en 1982, foi traducida ao galego en 2008. Agora Ramón Chao visita a súa terra natal para lembrar a algúns desarraigados que coidar o idioma é algo esencial para preservar a nosa identidade como pobo.
0 comentários :
Danos a túa opinión