A biblioteca

David Otero.-

Nas moitas verdades que vivimos, na esperanza que elaboramos para soños de porvir e ben, mesmo tamén entre belezas que nos doen por non seren entendidas ou valoradas, queremos poñer a dispor de quen nos lean o comento do día a celebrar neste outono e que entendemos a deber facelo: AS BIBLIOTECAS ( espazos de sentir), pois estas sexan públicas, privadas ou familiares simplemente ( que iso sería o desexable), a visita e uso deberán ser consideradas como recursos permanentes que nos acariñan intensamente as nosas vidas e nos fagan soar a bo compás as cordas dos nosos corazóns para compoñer marabillosas sinfonías de fantasías para conquistas inmedibles que nos coloquen nas satisfaccións e nos froitos dos desexos persoais ou compartidos. Por iso AS BIBLIOTECAS son lugares tan de coidar a medre primorosamente como de usar intensamente, nos que a concorrencia libre e desexada favorece a consolidación dun facer diremos que necesario por mellor: A LECTURA como tecer e destecer de ideas, como exercício de pensamentos, a ler e lernos, para saírmos do literal e pasar ao activo e ao creativo. Unha beleza ( a sabor azucrado para saber) que aínda por non descuberta e valorada plenamente, dóenos. E dóenos por non ser estimulada e potenciada con maior intensidade e responsabilidade, en calquera espazo, pero en especial a toda referencia nas BIBLIOTECAS.
Direi que os nosos alumnos escriben que a BIBLIOTECA “ é unha habitación xigante chea de páxinas e de voces. Un mundo de saber e palabras na Lingua. Un campo de todas as primaveras. Un andar de sorrisos. Un lugar a todas as fantasías. E alegrías.”
Velaí pois que así neste día das BIBLIOTECAS desexamos que a toda comprensión nos envolva a mensaxe da importancia destas como valor de uso cultural intelixente para atoparnos cos soportes de lectura ( libros en especial, pero non os únicos) e así que neles o dicir dos textos e das imaxes se interioricen nas nosas íntimas valoracións, opinións e ideas, sentementos, para hábitos e criteiros de mellor vivir e convivir ( que non é cohabitar) nos contextos de lingua e cultura, de pobo e sociedade.

25 de out. de 2011

0 comentários :

Danos a túa opinión