Réquiem

Vicente Piñeiro.-

A José Luis García Dans
no seu camiño ao ceo.

Pecháronse as portas á vida
Bruscamente aquel día verdadeiro
Non puideches aprazar máis a viaxe
E marchaches só nos finais
Dixeches, acabouse, vou estar morto
E aquí soa deixaches á amada
Talvez agora che apena o quedado
Pero non hai volta atrás, xa ascendiches
Estás distante alá, estás moi lonxe
Ti xa non estás aquí tras da lápida
Fúcheste coa túa morte tan sereno
Con máis de oitenta anos traballada
Buscando descansar alén
Non sei se agora pensas, que deixei?
Se mereceu a pena abandonarnos
Somos espectadores ante o ceo
Ese prado de luces esmaltado
Amigo meu, agora xa estás morto
Non sei se estás contento ou apenado
Talvez vives alí noutra casa
Talvez aí non existen os comezos
As cargas, os dominios, os enganos
Aí vives aliviado na paisaxe
Aí onde un poema espértache
Aí onde o home só é home
Onde vai sen peso e é verdadeiro
Aos que están aí non os coñeces
Talvez non espertaron de estar mortos
Non queren espertar e ser iguais
A morte fáiselles insoportable
Se preguntan que che levou aí
Dilles que foi un desexo de morrer.

2
Buscando outra infancia, outro comezo
Buscando o salvarte transformado
Recordo cando eu te vin marchar
Un día cando fuches trasladado
Levando o teu destino en anos idos
A quen buscaches aí o primeiro día?
Seica non falaches cos mortos?
O máis aló ti xa o imaxinabas
Del xa falamos con nostalxia
Aquel día inconsciente dos soños
Manda unha mensaxe a través do tempo
Dinos como chegaches estando morto
Se é lixeiro ou grave o universo
Dinos se é o que ti imaxinabas
Non che vou reprochar que te foses
Ti niso non fuches un adiantado
A túa morte foi propia, traballada
Ela vén e o seu tempo non se apraza
Non recordo no teu idioma un queixume
Unha dor transformada nas palabras
Así ti traballabas á morte
Que viña por ti e non suplicabas
Todo ti eras o meu amigo en sentimentos
Dábalo todo e non desexabas nada
Non sei como te tratan aló enriba
Nin o que experimentas, non sei nada
Algún día estaremos aí contigo
Eu hei de ir moi cargado de palabras
Resiste amigo meu ata que chegue
E preséntame a Deus aí na túa casa.