Tiña outro tema para o comentario, pero lendo as palabras do señor Hernando, de vellos e aznarianos recordos, non me sinto con forza para falar doutra cousa (a superioridade estratéxica das economías norteamericana e xaponesa fronte aos tópicos neoconservadores que están a arruinar a Europa) que non sexa o cinismo político, ese mal que latexa ao fondo da desafección da cidadanía e que consiste en mentir de forma sistemática e seguir rindo a gargalladas do imbécil que che fai caso. Hernando, un adoctrinador de catecismo e nacional-catolicismo vía actual goberno e as súas voces públicas, pois iso é o que está a pasar neste reino, di que a esquerda deu preferencia ao adoutrinamiento por riba da calidade. Que adoctrinamiento? Que calidade? Que sabe este señor de nada diso? Que lle leva a eses enunciados de homenaxe ao cinismo desorellado dos que nos impoñen a súa forma de entender a relixión, adoutrinan aos nenos de forma extrema, cómenlles a testa e devólvenos cheos de parvadas á súa casa? Que podemos pensar os profesores dun suxeito así que di tales cousas?
Empezando a cabalgar na néboa
A morte de Videla prodúcese cando o seu caso foi xulgado e, en certo xeito, fíxose xustiza tal como debe ser a xustiza nun estado de dereito, o mesmo estado que el e os seus conmilitóns violentaron e encheron de bágoas e sangue. Querían, como sempre, salvar á patria, unha patria acosada polo comunismo e a subversión, dicían. Pero era o peronismo o que se instalaba entón na cabeza dos activistas, non o socialismo ou o comunismo: o peronismo, tamén fundado por un militar.
En tempos de Videla e dos demais compañeiros de armas, a Arxentina foi un laboratorio represivo no que se ensaiou toda forma de barbarie. Creo lembrar que, entre mortos e desaparecidos, houbo trinta mil vítimas, ademais do tráfico dos bebés dos torturados e asasinados, que se entregaban ás familias do réxime que así o quixesen. Con iso e con todo, ese terrible período arxentino non foi nin a sombra da barbarie da posguerra civil no reino de España, cuxo principal responsable xamais pasou polos tribunais, como si fixo Videla.
É probable que sexa en Arxentina onde se abra o caso do franquismo, aínda que só sexa para deixar constancia ante a historia do que pasou, ou de parte do que pasou. Empézase defendendo á patria e acábase asasinando os seus cidadáns. Esa mentalidade, entreverada cunha forma sinistra de relixión chamada nacional-catolicismo polo sociólogo Carlos Moya, acabou por converterse nunha máquina de matar e de sementar o medo entre a cidadanía.
Non sei se son as xentes máis adecuadas para ser un exemplo franquista as que se van a xulgar, pero en todo caso alí estaban, aínda que non son a mesma cousa Utrera Molina, Martín Villa ou Billy el Niño. A impunidade produce maiores catástrofes que os propios feitos que encobre. Non deixar testemuño xudicial de todo aquilo sería, xa o é, unha bomba retardada con efectos permanentes e con efectos demorados de gran magnitude.
Onde queredes levarnos?
Se o intento de Wert de violentar a autonomía interferindo na súa normativa lingüística causará, de levarse a cabo, graves problemas a todos, alumnos, profesores e pais, e será unha marcha atrás na racionalización do ensino nas autonomías con lingua propia, creando un novo e maior problema con esta intervención do estado sen respectar as propias necesidades da autonomía, e se iso ocorre coas linguas nos seus lugares de existencia, a cuestión non mellora coa materia de Relixión regresando ao ensino público e formando parte das materias avaliables.
Todo está falado sobre o das linguas propias, sobre todo en perspectiva científica, pero os que crean ou recrean estes problemas non son científicos, da mesma forma que os que mangonean o ensino relixioso meténdoa na área pública non deben ser moi relixiosos, ou son quizá máis burócratas da relixión que xente de relixión nun sentido aceptable. Unha relixión metida á forza no colexio é un mal punto de partida para cambiar o mundo ou a alma da xente. É un descrédito para a relixión máis que calquera outra cousa. Para a relixión e para este país, que volve ao seu ser máis ultramontano, como está a ocorrer en toda a área cívica na que se produciron avances moi notables.
Imos a fume de carozo perdendo democracia e coherencia coa contorna. Hai unha frustración crecente, unha frustración fronte a tanto engano e tanta barbarie retrógrada ocupando áreas de decisión do estado. Isto comeza a ser grave e insoportable.
Da Semántica da crise a Lili Marleen
A Princesa Letizia soltouse un pouco coa súa pre-descrición da neolingua da crise, unha observación académica que dá un pouco de aire non rutineiro á institución que, por matrimonio, representa. Está moi ben. Ela falou de que se di axudas por rescate, crecemento negativo por recesión ou reestruturación por recortes. Ou factor de sustentabilidade para recorte de pensións, engado eu. E falou tamén de que podía ser posible unha crise de saída negativa ou positiva. Apostou, claro, pola positiva, sen ir máis lonxe. Ogallá sexa así, aínda que de momento todo é tan negro como a alma dos que inventaron a crise. Tan negro como a apoloxía do nazismo polo goberno a través da súa delegada en Cataluña, á marxe todo iso do interese humano deses excombatientes nas filas de Hitler, pois iso é outra cousa e non entraña apoloxía dos derrotados, que deixaron 70 millóns de mortos (20 deles na URSS) na moqueta de Europa. Lili... Lili Marleen!
Os que promoveron isto deben ser removidos dos seus cargos civís ou militares. E faranlles un favor. O problema non é que existan esas persoas e que teñan as súas ideas, por nefastas que poidan ser, o problema é que ocupen cargos civís ou militares. Ese é o problema. Penso agora en La Nueve, a compañía española que entrou en París coa División Leclerc e co xeneral De Gaulle. Nunca se lle fixo homenaxe algún por parte do estado/goberno do Reino de España. Isto debe empezar a cambiar.
Para a ciencia, nada
Ao físico Diego Martínez a Sociedade Europea de Física considérao o mellor físico novo de Europa, pero España devólveo a Europa dándolle unha patada na bolsa Ramón y Cajal, que lle nega. E no equipo de clonación de células embrionarias, un acontecemento decisivo na historia da humanidade, hai unha española que perdeu o seu traballo nos recortes do Centro Príncipe Felipe, de Valencia.
A afastada guerra civil do 36 cortou tamén a historia de diversas especialidades científicas. O que despois veu e a ciencia non teñen nada que ver. En realidade, o actual reino de España e a ciencia teñen pouco que ver, e os que tivemos que participar e/ou sufrir activamente en tribunais, comités, comisións, etc., sabémolo moi ben. Falar de ciencia é absurdo: estamos a ensinar a retórica dos currículos e os premios administrativos. De ciencia, pouco ou nada, e isto debe ser común a todas as ramas do saber. Multiplícanse as corrupcións e os corruptos, os erros de goberno e económicos, pero a ciencia reduce orzamentos e nada mellora. Cun sistema irracional de asignación de tarefas e premios á investigación, os aspirantes a científicos aprenden antes a facer un currículo á medida deste sistema que a investigar realmente. Tampouco nisto existimos de forma significativa.
O populismo anticatalán
Vannos distraendo coa historia esta das autonomías do PP, que van ver se fan dano a Cataluña e axudan a Rajoy na negociación (que vergoña Feijóo entre esa tropa), e de paso seguimos co populismo barato (Cantó, en Telemadrid, contra as autonomías, contra a descentralización de educación e sanidade, contra as linguas e as súas políticas, etc.: a reserva de voto do PP é peor que o PP).
Teñen unha importancia menor, a pesar de todo, porque a gran partida xógase fóra, en campo alleo. Non pintamos nada, realmente. O de Cataluña, así exposto, dá noxo, que din na miña terra. Que os que reciben a súa parte de Cataluña poidan atrancar desta forma a renegociación do déficit catalán é o colmo. Incluso Madrid, con todos os beneficios que lle reporta a capitalidade do estado, debería ser discreta e prudente, non sexa que alguén cuantifique e vexa cal é o monto dos beneficios de ser capital e como se pode compensar isto ás autonomías (incluída Cataluña) máis aló do óbolo ao uso até agora.
Esa conta falta por facer. Non é fácil, pero é posible. Sería o fin desta salmodia persistente que ten tolos aos Nenos Cantores da Moncloa. Nunca choveu que non escampara, que tamén din por Galicia.
Sombras no canellón do gato
Unha invertebrada conspiración percorre Europa, que parece espertar das absurdas políticas alemás e mirar cara un futuro algo mellor. Realmente é moi tarde. Cubriuse boa parte do proceso de destrución do escaso Estado de Benestar que había, e o que veña será unha sociedade máis dura, máis desequilibrada, máis inxusta e menos eficiente. Os que nos levaron a iso dirán que non é culpa súa, e os cronistas de tanta marabilla dirán que do dito nada, e santas pascuas. Aínda por riba, impúxose a idea de liquidar aos principais partidos políticos, aqueles máis votados, co cal as figuras de Cayo Lara e de Rosa Díez alcanzan o nivel do Oráculo de Delfos.
É dicir, equivocouse o tiro por parte do goberno e déixase campo libre á restauración do mesmo goberno por parte dos electorados, que no seu cabreo están a disolver calquera escenario de futuro gañador e positivo. É un proceso italianizante no que só falta o Berlusconi local, pero agarden un pouco e acabarán véndoo chegar amparado na multitude.
O 15-M entre mil lumes
A volta do 15-M lémbranos que a crise é máis crise entre os mozos e que estes seguen mobilizados, aínda que unha parte non despreciable se fora xa do territorio do reino. Quizá é por isto último que onte non estaban todos os que son aínda que si fosen todos os que estaban. Os seus berros contra esta democracia e os seus partidos sempre me pareceron pouco realistas e algo inxustos por non matizar algo máis, aínda que a súa actitude de insurxencia é unha achega decisiva contra o espírito reseco de moitas das xentes deste reino, resignadas a calquera cousa con tal de ter para pouco máis que un bocadillo que levar á boca.
Foron provocadores e positivos neste punto insurxente, pero non elaboraron nada novo para deixar constancia doutras posibilidades de acción política. Falta algo de teoría. Os que foron atraídos por partidos e falan na tele son esquemáticos e repiten as maneiras deses partidos de forma esaxerada. Esa era unha das formas de acabar con eles. A súa creatividade transfórmase en estereotipo cando se axustan á retórica partidaria. Non lles pido/pedimos que deixen de entrar nos partidos, pídolles/pedimos que inflúan neles e que non que se deixen comer a cabeza. Esa é a súa achega posible aquí e agora.
0 comentários :
Danos a túa opinión