A plataforma anti desafiuzamentos foi recoñecida en Europa mentres o goberno e o seu partido negan aos seus membros o dereito a ser demócratas (nazis, chamáronlles). É un símbolo do camiño errado dunha dereita que, no fondo e ás veces na forma, é un pato mareado buscando ao pai nun bosque de suxeitos pouco recomendables nunha boa parte.
Cuestionouse a metodoloxía da plataforma, á que se chamou violenta e filoetarra nun absurdo alarde de ignorancia por parte do goberno e a súa xente. Os así chamados filoetarras son unhas anciás maltratadas polos que van desaloxalas e uns rapaces da veciñanza que as defenden, etc. O debate é desa clase, cun nivel no que o máis absoluto cinismo convive coa desinformación e coa ignorancia a secas. Ás veces atopo a este goberno cun grao de distancia da realidade que o fai especialmente perigoso en determinados momentos. Por exemplo, e seguindo o fío da manipulación en curso, cando segue mantendo a Otegi no cárcere contra o criterio de todos os partidos vascos agás o PP. Carece de sentido ese tipo de política penal neste momento de paz agardemos que definitiva.
A poceira do poder na Comunidade de Madrid
Novos membros conservadores do Tribunal Constitucional converterán á fin este organismo en algo perfectamente dadaísta, no que algúns dos seus membros estarán máis dedicados a liquidar a Constitución que a aplicala a conflitos concretos. Poden lembrarse as palabras dalgún deles na ligazón de infoLibre ao principio deste parágrafo.
Leo a noticia o mesmo día en que o tamayazo comeza a clarificarse de forma que pode resultar escandalosa polas súas consecuencias políticas. Lémbrano? O señor Tamayo e a señora Sáez, deputados do PSOE na Comunidade de Madrid, non aparecen á hora das votacións e entregan o poder de Madrid ao PP e, probablemente, a unha mafia da construción. A señora Sáez está a empezar a falar, e poderían falar outros, por iso debe pedir amparo ao Ministerio do Interior e obter algunha clase de vixiancia persoal. É un escándalo circunscrito á obtención de obras e prebendas ou vai máis aló e e o obxectivo político-económico era recuperar Madrid para a dereita?
Foi unha mostra evidente de que a corrupción xa andaba por onde andaba e de que se fixo pouco ou nada por corrixila. Ou quizá esta formulación é basicamente inxenuo e a verdade é que estamos cazados nunhas redes mafiosas político-económicas das que xa só cabe defenderse? Tamén trae a prensa a estrañeza europea sobre a supresión de Educación para a Cidadanía. Todo é o mesmo. Rajoy insiste en que as cousas van ben. Quizá tería que facer que llo miren, como din os cataláns.
A estratexia insurxente en Siria
A mala sorte de Siria foi o estar nun lugar crave de mundo e no momento máis inoportuno. Por outra banda, o empeño dos insurxentes en dar a batalla desde dentro das cidades e agardar a que a aviación e o armamento pesado do inimigo os machuque foi un erro básico e até elemental. A confrontación de fondo USA-Rusia tampouco axuda aos rebeldes, e o estancamento diplomático ameaza con prolongar a guerra varios lustros. Así empezaron perdendo os sublevados libios, ata que cambiaron a súa estratexia militar e a súa asfixia diplomática. En condicións de inferioridade calquera posibilidade de vitoria, salvo excepcións moi extraordinarias, pasa pola dispersión da insurxencia, a multiplicación das frontes e a limitación dos movementos do inimigo que pretenda pasearse fóra das cidades. O pensamento militar convencional, a pesar da multiplicación de escolas contra guerrilleiras centradas na formación dos soldados nas habilidades máis peregrinas e innecesarias, ou quizá por iso, o pensamento convencional, digo, está completamente inerme ante un despregamento como o citado e ante forzas tan móbiles como eficaces. Nesas condicións, as guerras progresan nunha soa dirección e acaban desequilibrando os recursos en favor dos alzados. Ante as enormes dificultades militares dos insurxentes, en Siria soa a hora diplomática, salvo que cambien os seus movementos e as súas estratexias. Teño a impresión de que se afixeron a iso e de que non farán cambios.
O tren de regreso a ningunha parte
O tren vai unido á historia da modernidade e do progreso, e sempre foi deficitario: é un investimento de estado que buscou transportar cidadáns dun lugar a outro de forma regular para cumprir coa deslocalización que toda modernidade supón, e volvíase a durmir na casa, é dicir, collíase o tren de volta, pero agora esíxeselles que vivan no lugar de traballo, o cal é imposible en moitos casos pola dificultade de acceder a vivenda, entre outras cousas. É un investimento complexo dificilmente medible a curto prazo, máis alcanzable a longo prazo. Un investimento complexo que non se cingue á vulgaridade dos cálculos habituais, que non cobren as complexidades dos procesos sociais.
Algúns dos trens que van suprimir son innecesarios, certamente. Pero outros non. Por estes lugares dos que procedo van suprimir liñas básicas, din, entre A Coruña e Ferrol ou, algo máis abaixo, entre León e Ponferrada. Empúxase á xente a moverse por estrada, o contrario do camiño correcto en perspectiva de progreso, como opina e conta Agustín García Calvo. Pero a industria do automóbil é unha das columnas do estado vixente nos países avanzados. Máis aló deste debate, a idea central ten que ver coa idea de servizo, do déficit e da citada complexidade dos procesos sociais que aínda van unidos ao tren.
Soñando ectoplasmas e o turismo ao fondo
A boa noticia do paro esconde a verdadeira boa noticia: o turismo vai seguir funcionando como colchón de mínimos para este reino. Produciuse unha abondante contratación no sector e iso vai permitir á hostalaría sacar a cabeza un pouco. Non é mala noticia. O do paro é algo moi menor, lamentablemente, e o seu significado escápasenos máis aló da constatación habitual da temporalidade laboral e a estacionalidade do emprego. O consumo segue á baixa, como a confianza, e os bancos non se moven. Europa comeza a espertarse, e o soño merkeliano volveuse contra a propia Alemaña, que comeza a facer auga pola banda da nosa incapacidade para abastecela plenamente de todo ben material (créditos-lixo) e espiritual (traballadores cualificados de nivel universitario), incluída a man de obra barata e reducible a cascallo humano.
As cousas veñen así e Rajoy está encantado de coñecerse e se autoafirma no que el chama o bo camiño. Se este é o bo como será o malo, digo. É certo, como o propio Rajoy di, que estamos necesitados de boas noticias, pero tampouco hai que pasarse con esta montaña rusa do hoxe ben mañá mal pero hoxe ben e mañá mal pero hoxe ben? etcétera.
Entrarán no teu computador e faranche unha mina de ouro
A Garzón sacárono do medio alegando que as escoitas das conversacións avogado/acusado, autorizadas na maioría das metodoloxías procesuais do mundo en casos excepcionais que o xuíz así defina ou considere así por diversas razóns (fundadas sospeitas de implicación dos avogados nos feitos que se xulgan, por exemplo), pero Gallardón prepara unha lei para permitir entrar en móbiles e computadores segundo o aconsellen os xuíces. É dicir, vai moito máis alá das escoitas e deixa en mans da policía os documentos privados que un teña e os seus hábitos e costumes de cidadán libre.
Os tempos cambian, e agora fáiselles necesaria unha lexislación realmente persecutoria, polo que poida pasar. Din que aínda non hai decisión tomada, pero póñanse no peor cando algún destes que nos mandan acaba de redescubrir que a el iso da liberdade, etc, vénlle de fóra, como unha obriga, e que se por el fóra aquí non se movía ninguén. Pero non sempre é posible parar á xente, como xa contaba o outro día: estes días está mobilizada Galicia por un novo delito sen castigo que a Xunta vai exercer sobre esa terra que agora parece que se move.
Estes temas, como o das minas galegas, non son estritamente ou directamente económicos, e nunha crise os gobernos cren que poden aproveitar a situación para facer o que queiran con esas cousas. Agora xa non é así. De perdidos, ao río da insurxencia. Que hoxe eses delitos non teñan castigo non quere dicir que mañá non serán lembrados os que acaban así cun país. E isto vale tanto para Gallardón como para Feijóo. Para as leis procesuais como para as minas de ouro.
A insurxencia xeneralizada
A rebelión contra a Comisión Europea e, por tanto, contra as estratexias alemás fronte á crise e o déficit xeneralizouse e xa ninguén cre na pócima velenosa que se nos deu durante os últimos anos, un fracaso absoluto que ameazaba con estenderse a toda Europa e a todo o mundo. Empresarios e xentes de diñeiro sumáronse ao disparate e ao bebedizo en nome de catro ideas neoconservadoras que teñen nas súas cabezas. Agora parece que a festa e a fusta remataron entre un caos de paro, inactividade, falta de liquidez, incremento do déficit e graves problemas políticos internos nalgúns países.
A destrución do estado de benestar e a cínicamente negada privatización da sanidade están en vías de estenderse e culminarse. O ensino, outra vez un negocio, deixa sen estudos ás clases populares por inanición económica. Os contables, fóra da súa área de traballo, substituíron aos economistas. Pero algo está a cambiar e vaille a ser difícil á Señora manter o seu discurso, cando menos mentres os mercados permitan un cambio de dirección. De momento, están tranquilos, quizá porque comezan a temer unha reacción aínda máis profunda e consistente que cuestione algún dos seus fundamentos. Chegamos a un límite, e nin sequera os defensores sen concesións do neoliberalismo ou neoconservadurismo se atreven a falar apenas nada. Mellor así.
0 comentários :
Danos a túa opinión