poema lido en outeiro de rei no cabodano de Manuel
Manuel…
Vesnos aquí a esta Irmandade
no abrazo sentido de doce anos,
o que nos marca os tempos
da túa permanente presenza.
Pois nós… non nos perdemos polo camiño.
Manuel…
As horas andan de arrebolo,
mareadas a se faceren rulos arredor súa.
Imos polas rúas acoutadas e sentimos
os aires febles, e controlados,
sen facérense ventos ceibes liberadores.
Manuel…
As rúas xa non son lugares de ben, nin de loita,
onde debésemos sumar e multiplicar,
no canto de restar e dividir, sen resistenza.
Nelas xa non se constrúen man con man…
os precisados sentidos da dignidade.
Manuel…
Pisamos por unha sociedade de vanidades,
baleira e de espectáculo feito mercadoría.
Ben así pois…notamos o sabor acedo das derrotas
xa que a liberdade segue a ser o esencial ourado refén…
voando polas gaiolas de ouro.
Manuel…
E así xa ves…calamos… e volvémonos afables
e submisos do si señor… e maleables…
e imos indo…e nunca peor…
e xa veremos para o ano…ide ver…
e o silencio triunfante faise acubillo…e resistencia.
© Imaxe: La Voz de Galicia
0 comentários :
Danos a túa opinión