Confesión e petición

Xoan Xosé Fernández Abella.-

Miña vida, Señor, sen ti é nada.
Ti es a miña forza, o meu camiño,
a miña verdade, o meu destino,
meu ímpeto, e meu firme sostemento,
miña razón de ser, a miña esencia,
pois sen ti nada son, meu Deus eterno.

Dame, Señor, a forza e valentía
de proclamar, sen medo, as túas verdades,
verdades de xustiza, de igualdade
neste mundo inhumano en tantas cousas:
fame, miseria, explotación e guerras
que ditan intereses comerciais,
mentres por todas partes,
mentiras, e mentiras e mentiras
que temos que aturar os que levamos
o amor e a humanidade en nosos peitos.

Ata cando, Señor, a falsidade
deste vivir corrupto e desalmado,
de crimes incontables,
que ata en nome de Deus, ai!, se cometen.
de tanto asasinato,
de tanta violación e terrorismo,
de tanta pederastia,
de tanto engano infame,
de tanta hipocrisía,
de tanto destrozar a natureza,
e non respetar nada,
de tanta ansia podre de poder,
de tanta fedorenta egolatría,
de tanta adoración do vil diñeiro,
de tanto e tanto olvido dos valores,
de tanta infamia inmensa e execrable?

Desde o meu corazón,
e dicindo millóns de veces non,
vai para os que o teñen
a firme invitación, dende o Dereito,
a non ter ningún medo,
a desterrar deste mundo o miserable,
o explotador, o criminal, o infame.

O crente e o ateo
teñen que coincidir neste desexo
firme e irrenunciable
de cambiar este mundo
ruín, criminal, infame.


Os Tilos, 23/Setembro/2018