Bravo, Miguel!!

María Xosé Lamas.- Corría o ano noventa e catro cando Paulo Naseiro achegou á vivenda que compartiamos os seus libros. Entre eles, Loita de silencio, do ano noventa e tres, editado –se mal non lembro- pola Deputación de Lugo e escrito por un tal Miguel Barrera, cun limiar do xornalista Moncho Paz. Era un poemario moi breve, pero intenso, que lin dunha sentada. 

Comentándoo co meu compañeiro de vida naquel intre, informoume acerca do seu amigo Miguel, a quen, precisamente polo seu gusto de escribir poesía, chamaban de xeito amigábel “o bombilla” (que viña a significar, o iluminado), cousas de nenos…! 

Non tardei moito en coñecelo persoalmente e si, era un rapaz especial e, como el se autodefinía, un ser que vogaba contracorrente no seo dunha familia conservadora como moitas da vila que o ollara nacer. Sobresaía do skyline line do pobo con moita distancia naqueles anos, aínda de transición, en que todo o politicamente correcto estaba por definir.

Dende entón, a nosa amizade consolidouse e permaneceu intacta até hoxe pois, a pesar que residía en terras de Castela, eran moitas as cousas que nos xunguían. Os dous contamos con un pai poético común, Manuel María, que nos alentou para seguir escribindo; os dous considerabamos necesaria a escrita como medio de expresión, non só do noso sentir, senón como forma de denuncia das lacras sociais que asolagaban -e aínda o fan- á sociedade; os dous sentiamos a necesidade de verter negro sobre branco canto acontecía ao noso arredor…

Lembro que sempre nos comunicamos o día un de xaneiro, coincidindo coa emisión do Concerto de Ano Novo que retransmitía a TVE; el sabía da miña paixón pola música clásica, que compartía. Era un momento de comuñón que sobrepasaba a distancia espacial e que nos xunguía espiritualmente.

Miguel adoitaba achegarme os seus poemarios antes de editalos. Cando me deu para ler Na árbore do desespero, remitinlle unha crítica pouco usual entre compañeiros poetas, guiada máis pola miña faceta didáctica ca polo meu sentir, aconsellándolle o uso do dicionario para revisar as incorreccións ortográficas. O feito de non utilizar o galego habitualmente como lingua vehicular facía que cometera erros na súa expresión escrita. Acaso “metera a pata”, mais coidaba que o contido da súa escrita era tan bo que era unha mágoa que non respondera á normativa vixente; deformación profesional, que se lle vai facer! Mais sei que me fixo caso, pois hoxe escribe sen aqueles poucos erros que algún día lle atopei nos seus poemas.

Aquel poemario para min, até o momento, o mellor do mellor da súa escrita, era un avance ante o tempo, antes de que pouca xente denunciara o maltrato machista que aínda sufrimos. Si, Miguel era un adiantado na temática que máis tarde tratarían moitos dos nosos máis grandes escritores, e facíao dende o seu sentir máis fondo. 

Máis tamén se adiantou naquela idea que insistentemente mantiña en promover encontros poéticos a comezos do milenio, cando aínda ninguén pensaba niso e que as amizades viamos como posíbeis, pero non doadas de levar a cabo. Hoxe corroboramos que Miguel estaba acertado; son moitas as xuntanzas que se realizan en diversos lugares e con calquera motivo –sempre positivo- para xuntárense os e as poetas e agasallaren coa súa escrita aos oídos de centos de persoas que agardan ver a vida dende outras perspectivas.

Por todo isto que conto -e moito do que me esquezo-, Bravo, Miguel, e parabéns por ese Premio Literario do Concello de Vilalba tan merecido!