Jacobo Otero Moraña.-
Non pensen mal. Xamais me apunto ao bando gañador nin felicito a unha persoa se non me sae do corazón. Entre a infinidade de defectos que atesouro, o peloteo non é un deles. Tanto é así, que un familiar moi próximo díxome unha vez:”Así non vas chegar a nada na vida”. Pois pode ser. Pero da mesma maneira, ata onde alcance a progresión, saberei que é froito de méritos ou deméritos propios, non dun mecenas, benefactor ou como queiran chamarlle. Sexa como for,non toca falar do meu, senón sobre a persoa que hoxe conseguiu elevar o nome do noso pobo sobre as pistas de atletismo en Tokio. Ana Peleteiro. Nosa Ana. Esa moza que a base de adestramento, esforzo,tesón e agallas, demostrou xa en moitas ocasións que no camiño do éxito non hai atallos. Só traballo,traballo e máis traballo.
Cada vez que a vemos, reflicte á perfección ese espírito que nos caracteriza. Poida que non sexamos grandilocuentes. Tampouco destacamos por unha especial desenvoltura. Pero cando temos unha meta, tomámosnola/tomámonola moi en serio. Din algúns que se Ana medise dez centímetros máis, o record do mundo sería seu. Talvez. Ou poida que non. Estar a pensar eternamente nos “e se…” é o que fai que algún quede na cadeira de brazos como a leiteira do conto. Ao final, antes sequera de romper o xerro, xa arraigou sobre o/a pensante o espírito do fracaso. Outros con todo, aproveitan o tempo discorrendo solucións. E iso é o que de verdade achega. Ter un plan e ser capaz de facelo factible.
Coa súa actuación, Ana conseguiu emocionarnos. Facernos que vibrásemos con cadauno dos seus saltos. E iso a pesar da máis que discreto labor de comentaristas e corpo técnico. Nas pistas non había un figurín, deses que parecen predestinados a protagonizar unha campaña publicitaria, pero si unha auténtica campioa. E demostrouno. Vaia se o fixo!!!
Fálase agora de concederlle o título de “filla predilecta” de Sta Uxía, e creo que non haberá nin unha soa persoa que se opoña ao devandito nomeamento. Haberá quen diga que sente sa envida, cando tal como digo ao comezo, a envexa xamais é sa. Orgullo, alegría e satisfacción polo triunfo da nosa veciña. Envexa, nunca.
Pola miña banda, recordo a aquela nena, que por entón tería uns cinco anos, xogar con outros pequenos na Praza de Vigo mentres os seus pais compartían aperitivo coas súas amizades. Poucos imaxinabamos entón que diante estaba unha futura campioa, pero iso é o de menos. Como tampouco importa o máis mínimo que ela non se acorde desas escenas que agora comento. Eran outros tempos, e case pasou unha vida desde aquel verán do 2000. Tamén houbo Olimpíadas e o tempo foi de todo menos estival, aínda que maldito se importa . Quen máis e quen menos fomos buscando o noso lugar na vida.
Mesmo tocou facer as maletas e buscar oportunidades noutro lugar, o mesmo que lle sucedeu a ela por mor da súa progresión atlética.
Pero o bonito é que ningún esquecemos a nosa orixe e raíces. Basta que abramos a boca para que ese acento tan peculiar, delátenos como Barbanceses. Non importa o tempo que uno estea fose ou con quen fale. A esencia non se perde.
Así que desde esta columna, a miña máis sincero parabén, Ana Peleteiro. Desexo de corazón que sigas progresando e que eses triunfos contribúan a poñer no mapa do mundo, a este pobo que en moitas ocasións xa demostrou que é berce de grandes talentos. Hoxe ,de todos os xeitos, non toca falar de nada nin de ninguén. Só de ti.
Cada vez que a vemos, reflicte á perfección ese espírito que nos caracteriza. Poida que non sexamos grandilocuentes. Tampouco destacamos por unha especial desenvoltura. Pero cando temos unha meta, tomámosnola/tomámonola moi en serio. Din algúns que se Ana medise dez centímetros máis, o record do mundo sería seu. Talvez. Ou poida que non. Estar a pensar eternamente nos “e se…” é o que fai que algún quede na cadeira de brazos como a leiteira do conto. Ao final, antes sequera de romper o xerro, xa arraigou sobre o/a pensante o espírito do fracaso. Outros con todo, aproveitan o tempo discorrendo solucións. E iso é o que de verdade achega. Ter un plan e ser capaz de facelo factible.
Coa súa actuación, Ana conseguiu emocionarnos. Facernos que vibrásemos con cadauno dos seus saltos. E iso a pesar da máis que discreto labor de comentaristas e corpo técnico. Nas pistas non había un figurín, deses que parecen predestinados a protagonizar unha campaña publicitaria, pero si unha auténtica campioa. E demostrouno. Vaia se o fixo!!!
Fálase agora de concederlle o título de “filla predilecta” de Sta Uxía, e creo que non haberá nin unha soa persoa que se opoña ao devandito nomeamento. Haberá quen diga que sente sa envida, cando tal como digo ao comezo, a envexa xamais é sa. Orgullo, alegría e satisfacción polo triunfo da nosa veciña. Envexa, nunca.
Pola miña banda, recordo a aquela nena, que por entón tería uns cinco anos, xogar con outros pequenos na Praza de Vigo mentres os seus pais compartían aperitivo coas súas amizades. Poucos imaxinabamos entón que diante estaba unha futura campioa, pero iso é o de menos. Como tampouco importa o máis mínimo que ela non se acorde desas escenas que agora comento. Eran outros tempos, e case pasou unha vida desde aquel verán do 2000. Tamén houbo Olimpíadas e o tempo foi de todo menos estival, aínda que maldito se importa . Quen máis e quen menos fomos buscando o noso lugar na vida.
Mesmo tocou facer as maletas e buscar oportunidades noutro lugar, o mesmo que lle sucedeu a ela por mor da súa progresión atlética.
Pero o bonito é que ningún esquecemos a nosa orixe e raíces. Basta que abramos a boca para que ese acento tan peculiar, delátenos como Barbanceses. Non importa o tempo que uno estea fose ou con quen fale. A esencia non se perde.
Así que desde esta columna, a miña máis sincero parabén, Ana Peleteiro. Desexo de corazón que sigas progresando e que eses triunfos contribúan a poñer no mapa do mundo, a este pobo que en moitas ocasións xa demostrou que é berce de grandes talentos. Hoxe ,de todos os xeitos, non toca falar de nada nin de ninguén. Só de ti.
0 comentários :
Danos a túa opinión