A dimisión de Roberto Mera

Antón Baamonde

Acabo de ler en El Correo Gallego a dimisión de Roberto Mera, membro da executiva do BNG nos últimos anos. Roberto Mera -na fotografía- ten trinta e sete anos e vinte de experiencia política: é un rapaz, con moita vida -política- por diante. No entanto, decide dimitir e, tal e como o refire o xornal compostelán, “reprocha a outros cargos que levan trinta anos na primeira liña que queiran continúar a toda costa”.

Este, en efecto, non é un tema menor. O BNG é un partido extremamente conservador, de flexibilidade nula. A súa estrutura interna está pensada para evitar toda cesión de poder do núcleo dirixente, cos conseguintes efectos negativos á hora de remozar os rostros e as políticas: rexe a cooptación estrita, isto é, a fidelidade e a obediencia. Obsérvese que iso non é certo para o caso do PPdeG nin para o PSdeG. Os conservadores foron os que máis modificaron as súas listas nestes anos -non só no último período- e no caso dos socialistas -outro partido conxelado nos tempos en que estaba secuestrado por Paco Vázquez- non houbo continuidade entre o agora embaixador e Touriño, que tivo moitos defectos, pero que non era un monicreque do seu antecesor na secretaría xeral. Os socialistas puxéronse a andar. Non necesariamente na dirección que a ún lle gustaría, pero ese é outro cantar.

O mesmo vale para a dimensión española. Tanto o PSOE coma o PP -os dous partidos que gobernaron- cambiaron nestes anos varias veces de liderado. Non houbo continuidade entre Gónzalez e Borrell, nin tampouco entre Gónzalez e Zapatero -Almunia foi un intermezzo fallido-. Tampouco entre Fraga e Aznar -odiábanse, como todo o mundo sabe-. O mesmo pode afirmarse do PNV -de Garaicoetxea a Ibarretxe hai moito treito- e de CiU. Todos os partidos con experiencia de goberno souberon deixar paso, cando as vicisitudes da vida política o fixeron necesario, a outra xeración ou, simplemente, a outras faces. Vale o mesmo para unha organización -IU- que sempre estivo na oposición.

Iso é así porque non podería ser doutra maneira. Os ciclos sociais van cada vez máis rápido. E os ciclos políticos están obrigados a acompasalos, baixo pena de acabar na irrelevancia. As sociedades de masas son moi sensibles e lábiles: os partidos que as representan, aínda sendo un factor de estabilidade, teñen que reaccionar a demandas cada vez máis crecentes e complexas.

En Galicia, no entanto, a estadía na oposición conxelou en formol non ao goberno, senon a oposición. No BNG e no PSdeG a renovación foi mínima. As personas que dirixen e encabezan ambas formacións están aí dende sempre. Repiten os seus mesmos erros ata o infinito. Cunha capacidade de adaptación mínima, cuns vicios adquiridos enormes parecen un tiovivo interminable, desesperante. Están aí dende antes da transición e non parecen ter a menor intención de desaparecer da escea. Por suposto, a experiencia dos seniors debe ser aproveitada, aquí como en Pekín. O senado, as fundacións, determinados organismos públicos e privados están para iso. O cainismo e a mala educación de dar por cancelada a unha persoa só porque cumpre anos deben de ser evitados; pero iso é unha cousa e outra, moi distinta, é impedir por medios burocráticos que a vida flúa.