Eu son do Racing e de Diego López

Xulio Xiz

Os que me coñecen saben que para min os deportes non están na primeira fila das devocións, e que as competicións en xeral déixanme máis ben frío. Pero asombroume ver na prensa escrita fotos da vilalbesa señora Morado, con 101 anos cumpridos, nas que recibe unha camiseta rotulada “Josefa 101”, da Peña Celtista á que pertence desde hai moito tempo.

Na foto aparece o meu vello amigo Carlos García Fraga, presidente desta peña vilalbesa que homenaxea á decana dos socios da Peña do Celta en Vilalba entregándolle a camiseta que, nin que dicir ten, está asinada por todos os xogadores do equipo vigués. Tamén recibiu un escudo cunha placa e o persoal do Villamartín entregoulle unha taza co escudo do Celta.

A Señora Josefa – nos meus tempos e nos de Josefa aseñorábase ós maiores- da todo un exemplo da afección que en Vilalba hai polo futbol. E non sei se o Madrid e o Barcelona despertan amores tolos, pero Celta e Deportivo, como máximos representantes do futbol profesional en Galicia si que tiveron, teñen e terán peñas que os defendan en Vilalba en colectivos ben numerosos.

Cando alguén fala de futbol na miña presencia e elucubra sobre as virtudes dos grandes clubes nacionais, loxicamente sempre saen Barcelona e Madrid e algún despistado fala do Atlético de Madrid, eu sempre digo que son do Racing Club Villalbés, aínda que non saiba en que categoría milita.

Días pasados, aseguráronme que o Racing estaba en primeira rexional con posibilidades de ascender á terceira división. A min eso das categorías eme igual, e seguirei tendo polo Racing un amor platónico, independente de que gañe ou perda, independentemente de que nunca fun a un partido no que xogara o Racing. Verdadeiramente é que nunca fun a un partido de fútbol completo.

Nesto, moito teño que aprender da Señora Josefa, paisana miña de cento un anos, que segue os partidos do Celta pola televisión, aplaude ós xogadores, e vive con enerxía todos os avatares do club vigués que coido non está dando moitas alegrías ós seus siareiros. E aínda non hai moito tempo, viaxaba a Vigo para ver en Balaídos os partidos do Club dos seus amores.

Últimamente, teño que confesar que, ademais que do Racing Club Villalbés, son do Villareal, que alí está de porteiro Diego López de Paradela, unha marabilla de rapaz ó que en Paradela lle fan unha homenaxe anual e a min correspóndeme presentala.

Velaquí a paradoxa: Son do Racing club Villalbés, sen haber acudido a ver ningún partido deste emblemático club da miña vila. E son do Villarreal porque alí xoga Diego López, a pesar de que nunca o vin xogar.

A Señora Josefa tería, sen dúbida, dificultade grande para comprender esta miña platónica afección –dudosa afección- ó chamado “deporte rei”. Eu, en cambio, comprendo a súa, admíroa, e estou seguro que vai tirar adiante pola vida ata ver se o Celta gaña a Liga ou alomenos se clasifica para algún campionato internacional.