Fermín Bouza
Despois desta crise que estamos a sufrir, cuxas consecuencias en todas as ordes (non só no económico) aínda non coñecemos máis que nos seus inicios, e cuxa capacidade de destrución aínda estamos a ver, ningún partido, líder, país ou ideoloxía volverán ser o mesmo. Parece acabarse esa versión irrelevante da socialdemocracia que era perfectamente intercambiable con calquera outra ideoloxía á súa dereita, a cuxo fronte, ou en lugar relevante, púñase con algunha frecuencia ao máis golfo do pobo, por aquilo de que os golfos se entenden mellor coa dereita e é bo estar de boa gana cos que realmente mandan, que sempre son os de dereitas, máis aló da retórica democrática. Esta é a versión máis pesimista do político que un pode atopar por aí, sumando o peor dunhas e outras versións máis ou menos anarquistas que habitan no lendario bastante explícito do pobo e aínda das clases podentes e ilustradas. Os sociólogos tropezámonos con frecuencia con versións parecidas nos traballos cualitativos, sobre todo nos grupos de discusión ou focus groups sobre cuestións electorais e políticas, que acaban parecéndose ao que debía ser unha sesión política na Columna Durruti durante a guerra civil. Ese discurso é dominante, e é a ideoloxía popular de fondo da democracia en que vivimos. ás veces eses anarquistas (poñan aspas) votan ao PP, outras ao PSOE e outras ao resto de partidos do arco hispano-periférico. Pero a súa ideoloxía de fondo é a mesma.
Pensaba eu en todo isto tras algúns anos facendo grupos de discusión e escoitando as mesmas cousas desa orde, pero pensábao no contexto da lectura na prensa dalgunhas informacións sobre o PSdG, que é o partido socialista da miña terra, Galicia, que durante estes días tivo que elixir novo secretario xeral e novo candidato, por tanto, á presidencia da Xunta. Un home, pois, con grandes probabilidades de dirixir un goberno galego en non moito tempo. E pensaba en se este home, ao que non coñezo, sería o golfo do pobo, sería un home pragmático sen grandes dúbidas ideolóxicas, sería a honestidade personificada, ou se cadra a mesma intelixencia política en marcha, que é o que precisamos nunha terra ao borde de se perder polos barrancos da mediocridade ou da vulgaridade, renegando de si mesma, retomando camiños imposibles, negando a súa propia lingua, e aceptando que a mesma FAES ría sen castigo dos seus problemas lingüísticos (acaba de editar un papel lamentable respecto diso). Que será?. Non podo sabelo, pero outorgolle o beneficio non xa da dúbida, senón da fe, que é o que todos estamos dispostos a dar aos que asumen tan graves responsabilidades nun momento tan grave.
O home, de nome Manuel Vázquez, reclámase de Ramón Piñeiro, e colócao no PSOE. Ramón Piñeiro, un nacionalista conservador con boa cabeza, preso político na posguerra, filósofo intelixente e excelente persoa, tomaba o seu vermut os domingos á porta da miña casa en Santiago, e alí víao eu de neno cando saía a dominguear. Ramón Piñeiro, dicía, foi acusado polos neonacionalistas renacidos (anos 60) de non facer o posible para manter a estrutura do galeguismo histórico. É un debate de historia política e cultural de Galicia que ten interese, pero no que agora non vou entrar. Pero pode ir directamente ao seu propio partido Manuel Vázquez para lembrar a Xaime Quintanilla e o que pode representar nun socialismo netamente galego en loita pola dignificación do país.
Pero igual que o BNG, o PSdG xa ten substituto e un conato de estratexia (gobernar sós) bastante imposible. É certo que todo partido debe pensar en ter unha maioría propia, pero isto complícase para o PSdG no mapa político galego se non desaparece o nacionalismo ou o galeguismo como tal, cousa que eu non desexo e que eles tampouco deben desexar. Porque o que non vai desaparecer é a dereita, hoxe representada polo PP en exclusiva e mañá quen sabe por quen.
O problema do BNG e do PSdG é o problema da esquerda en xeral nestes momentos, á marxe de que sexa máis ou menos nacionalista nas nacionalidades: se non hai un debate teórico real, unha posta en valor do pensamento político, revistas especializadas dos partidos sobre os seus debates (o PSOE tiña moitas, que xa non ven, en Madrid polo menos) e unha sa e desinteresada repercusión deses debates nos medios, non hai unha conciencia nos seus militantes e nos seus votantes da relevancia de defender e votar o que defenden. Finalmente, boa parte deles non saben o que votan ou o que defenden, apenas unha rutina cargada de tópicos e miserias intelectuais.
Se Vázquez fose o líder adecuado, e Aymerich (BNG) tamén, entón abriuse unha nova etapa. É así?. Non o sei, para que os vou enganar.
Pensaba eu en todo isto tras algúns anos facendo grupos de discusión e escoitando as mesmas cousas desa orde, pero pensábao no contexto da lectura na prensa dalgunhas informacións sobre o PSdG, que é o partido socialista da miña terra, Galicia, que durante estes días tivo que elixir novo secretario xeral e novo candidato, por tanto, á presidencia da Xunta. Un home, pois, con grandes probabilidades de dirixir un goberno galego en non moito tempo. E pensaba en se este home, ao que non coñezo, sería o golfo do pobo, sería un home pragmático sen grandes dúbidas ideolóxicas, sería a honestidade personificada, ou se cadra a mesma intelixencia política en marcha, que é o que precisamos nunha terra ao borde de se perder polos barrancos da mediocridade ou da vulgaridade, renegando de si mesma, retomando camiños imposibles, negando a súa propia lingua, e aceptando que a mesma FAES ría sen castigo dos seus problemas lingüísticos (acaba de editar un papel lamentable respecto diso). Que será?. Non podo sabelo, pero outorgolle o beneficio non xa da dúbida, senón da fe, que é o que todos estamos dispostos a dar aos que asumen tan graves responsabilidades nun momento tan grave.
O home, de nome Manuel Vázquez, reclámase de Ramón Piñeiro, e colócao no PSOE. Ramón Piñeiro, un nacionalista conservador con boa cabeza, preso político na posguerra, filósofo intelixente e excelente persoa, tomaba o seu vermut os domingos á porta da miña casa en Santiago, e alí víao eu de neno cando saía a dominguear. Ramón Piñeiro, dicía, foi acusado polos neonacionalistas renacidos (anos 60) de non facer o posible para manter a estrutura do galeguismo histórico. É un debate de historia política e cultural de Galicia que ten interese, pero no que agora non vou entrar. Pero pode ir directamente ao seu propio partido Manuel Vázquez para lembrar a Xaime Quintanilla e o que pode representar nun socialismo netamente galego en loita pola dignificación do país.
Pero igual que o BNG, o PSdG xa ten substituto e un conato de estratexia (gobernar sós) bastante imposible. É certo que todo partido debe pensar en ter unha maioría propia, pero isto complícase para o PSdG no mapa político galego se non desaparece o nacionalismo ou o galeguismo como tal, cousa que eu non desexo e que eles tampouco deben desexar. Porque o que non vai desaparecer é a dereita, hoxe representada polo PP en exclusiva e mañá quen sabe por quen.
O problema do BNG e do PSdG é o problema da esquerda en xeral nestes momentos, á marxe de que sexa máis ou menos nacionalista nas nacionalidades: se non hai un debate teórico real, unha posta en valor do pensamento político, revistas especializadas dos partidos sobre os seus debates (o PSOE tiña moitas, que xa non ven, en Madrid polo menos) e unha sa e desinteresada repercusión deses debates nos medios, non hai unha conciencia nos seus militantes e nos seus votantes da relevancia de defender e votar o que defenden. Finalmente, boa parte deles non saben o que votan ou o que defenden, apenas unha rutina cargada de tópicos e miserias intelectuais.
Se Vázquez fose o líder adecuado, e Aymerich (BNG) tamén, entón abriuse unha nova etapa. É así?. Non o sei, para que os vou enganar.
0 comentários :
Danos a túa opinión