Bruno Marcos.-
A primeira hora do sábado a súa renuncia tiña certa graza pero, minutos despois, xa posuía os atributos da necedade xeral que envolve todas as cousas das artes plásticas contemporáneas. Non se debería premiar a Santiago Sierra porque a súa estomagante literalidade e as súas inxenuidades sociopolíticas obrigaríanlle a emitir, no momento máis álxido, unha ventosidade máis co gallo de implorar aínda máis recoñecemento.
El non é un "artista serio", como aduce, fronte aos outros que deben ser cómicos segundo el, senón un artista literal, excesivamente literal, doado, maniqueo e cínico, en tanto que leva lexitimando todos e cada un dos espazos da cultura coa súa crítica de tocador fabricada ao amparo dese suposto mundo que detesta.
Doutra banda Sierra atribúese unha lexitimidade moral que depositaría no estado ao aceptar os 30.000 euros do cal poderiamos deducir que o estado desexa apropiarse do prestixio das súas accións -inxectar gas mortal nunha sinagoga, pagar a emigrantes por tatuarse, masturbarse ou sodomizarse- que lle converteron a el nun paradigma ético. Ademais escribe no seu comunicado que se quere desligar de: "Un estado que participa en guerras dementes aliñado cun imperio criminal," co que os anteriormente premiados son unha especie de completos cómplices de, por exemplo, o Bush da guerra de Iraq.
Pouco queda das súas primeiras obras moito máis interesantes pero sen repercusión sensacionalista nin boísmo de can de palleiro pensionados.
Agora ben, os peor parados da súa brincadeira van ser os do xurado, a quen lles vai a tocar o papel do absoluto paspán.
El non é un "artista serio", como aduce, fronte aos outros que deben ser cómicos segundo el, senón un artista literal, excesivamente literal, doado, maniqueo e cínico, en tanto que leva lexitimando todos e cada un dos espazos da cultura coa súa crítica de tocador fabricada ao amparo dese suposto mundo que detesta.
Doutra banda Sierra atribúese unha lexitimidade moral que depositaría no estado ao aceptar os 30.000 euros do cal poderiamos deducir que o estado desexa apropiarse do prestixio das súas accións -inxectar gas mortal nunha sinagoga, pagar a emigrantes por tatuarse, masturbarse ou sodomizarse- que lle converteron a el nun paradigma ético. Ademais escribe no seu comunicado que se quere desligar de: "Un estado que participa en guerras dementes aliñado cun imperio criminal," co que os anteriormente premiados son unha especie de completos cómplices de, por exemplo, o Bush da guerra de Iraq.
Pouco queda das súas primeiras obras moito máis interesantes pero sen repercusión sensacionalista nin boísmo de can de palleiro pensionados.
Agora ben, os peor parados da súa brincadeira van ser os do xurado, a quen lles vai a tocar o papel do absoluto paspán.
0 comentários :
Danos a túa opinión