Adeus á poesía

Bruno Marcos.-

É normal que a poesía habite hoxe nas catacumbas e ata que case a totalidade da sociedade a déa por morta. A poesía romántica, postromántica e moderna instalouse nun pensamento negativo. Pensar no malo por vir, lembrar o traumático e rememorar a felicidade con nostalxia son garantías dunha infelicidade que ninguén desexa, ninguén dos que contestaron afirmativamente a aquela pregunta inicial e fundamental coa que Camus abrira o seu Mito de Sísifo: "merece a vida ser vivida?". Cando se decidiu vivir e vanse asumindo compromisos como desempeñar un traballo, crear unha casa, fundar unha familia ou ter fillos, selamos un pacto coa existencia co cal a poesía vai tendo menos cabida na nosa vida intelectual. Até certo punto poderíaa considerar nociva, un pensamento negro que non procura hixiene mental e que non constrúe nada senón que máis ben roe os cimentos da fráxil arquitectura psicolóxica que nos mantén en pé cada día. A poesía antiga ás veces moralizante, ás veces épica, escapa a esta patoloxía precisamente porque axudaba na percepción do mundo e por tanto na supervivencia. É coma se a poesía retirara cara ás moribundias definitvamente e só tivese sentido nas súas paraxes próximas, cando só a beleza da linguaxe pode salvarnos.