Europa 2011

David G. Casado.-

"You will now listen to my voice.

You will want to wake up, to free yourself of the image of Europa. 

But it is not posible". 

Lars Von Trier, Europa.

Toda unha xeración foi educada ao redor dunha imaxe de Europa da que xa é imposible desprenderse.

Europa, como todas as identidades nacionais ou supranacionalidades demostrou ser unha mera imaxe, un produto do poder para explotar riqueza material e humana. Mediante múltiples campañas e "proxectos culturais" vendéusenos Europa como un gran escudo protector que nos faría fortes e competitivos economicamente, ofreceríanos vantaxes insólitas a nivel laboral e outorgaríanos unha nova identidade moderna e prospera, o reverso intelectual e plural da capitalista, desalmada cultura americana. O futuro está en Europa, dicíannos.

Agora decatámonos de que todo era unha pantasmagoría deseñada pola clase política e que as posibilidades laborais seguen ligadas a outras barreiras ou formas de exclusión mais sutís e interesadamente sostidas como son a lingua e a homologación oficial de títulos, diplomas e certificados de habilitación laboral. Por non falar da ausencia de convenios nos sistemas bancarios, redes telefónicas e un sen fin de materias de interese para os supostos "cidadáns europeos", que son quen en ultima instancia pagaron as medidas que proporcionaron vantaxes a empresas e políticos. Non así aos cidadáns aos que tan só se nos concedeu o titulo imaxinario dun club con dereitos imaxinarios.

Non só se pagou ese negocio privado chamado Europa con traballo e diñeiro público, tamén se pagou colectivamente con moeda cultural. Vivimos o desmantelamento ou remodelación de institucións como a Universidade adaptadas a plans como Bolonia, sistemas de créditos, masterización e privatización do ensino co fin de imitar modelos americanos pero cuxos contidos difiren, permanecen sen homologar ou carecen en definitiva de calquera sentido práctico por moito que isto sexa o reclamo dos devanditos plans. Vivimos anos na berza, créndonos ben guiados polo estado do benestar cando en realidade estabamos a dar voltas en círculo, como roda de muíño mentres outros cocían e repartíanse o pan.

Desde a distancia, podo ver nídiamente o desaxuste de toda unha xeración, a miña propia, que se viu involucrada en proxectos falsamente humanistas dos cales só atesouramos prezados recordos fragmentados e breves encontros e amizades con outros europeos. Queridos estranxeiros que viviron tamén á súa maneira o tremendo desprazamento -á deriva- das nosas culturas.