Xabier P. Docampo.-
Vaise con el a presenza última
daqueles homes e mulleres que, arredor da guerra civil española
daban testemuño público da nosa nación, que era tanto coma dalo de
todos nós, dos que haberíamos vir para dicirmos e sermos a nación.
A min váiseme un amigo que moito
admirei e moito quixen, e cando isto ocorre un sente que a alma é un
vidro que estala e rompe coa perda dos amigos. E un anaco dese vidro
despréndese e deambúlanos feito recordo, xa só lembranza sen
presenza, Avelino.
Aínda conservo enteira a emoción
daquel día no que lle presentei ao meu fillo o Avelino: Aquí tes un
home que coñeceu a Castelao, que apreixou a súa man. E apertaron un
a man do outro. Eran dous piares dunha ponte que unía a historia e o
futuro. Coma tantas outras pontes que construíu o maxisterio de
Avelino, porque iso foi, un mestre.
Pero tamén se vai un home bon. Un home
cabal que se deu con xenerosidade a Galicia, aos homes e mulleres
deste pobo que tanto amaba. Déixanos o exemplo dunha vida entregada
e unida ao destino de Galicia.
Adeus, Avelino, nada te puido parar nin
torcer, só se nada nos para nin nos torce seremos dignos da túa
inesquecíbel lembranza.
0 comentários :
Danos a túa opinión